Joost Ector

Kleine openbaringen

7 april 2020, 9:15

We zijn halverwege. Althans, in het gunstigste scenario duurt deze corona-quarantaine nog zeker drie weken. Een fascinerende ervaring, ik kan niet anders zeggen. Omdat het veel te vroeg is om voorspellingen te doen over de afloop en de gevolgen heeft het weinig zin om daarover nu te speculeren. Niemand heeft dit tenslotte eerder meegemaakt, wat overigens wel een band schept. Bovendien: ik heb het druk genoeg met het registreren van de reacties in mijn directe omgeving. En die van mezelf.

Mijn week één stond in het teken van paniek. Er waren te veel onzekerheden ineens. Zoeken naar wat mocht en kon, en wat niet; de vraag of we als bedrijf wel in een keer zouden kunnen overschakelen op thuiswerken; de onduidelijkheid of onze opdrachtgevers dezelfde flexibiliteit zouden hebben of dat projecten zouden worden opgeschort; de zorg om de precieze aard van het kuchje van de een en de keelpijn van de ander. Met voortdurend in de media die omineuze, nee apocalyptische grafieken, die door iedereen die daar de behoefte toe voelde gretig tot doemscenario’s werden geëxtrapoleerd.

Waarschijnlijk was ik niet de enige die hem voelde, die druk om iets te doen. Die vertaalde zich enerzijds in een ongekende daadkracht, overdreven en ongericht, die het naderend onheil zou weten te bezweren. Anderzijds smeekte dit unieke moment in de geschiedenis natuurlijk om een bijzondere opvolging in de vorm van een inzicht, een openbaring of – liefst – een meesterwerk. Het was een stressvolle week die eindigde in een weekend vol spierpijn.

Dat was natuurlijk een voorteken; in week twee werd ik ziek. Corona? Net als zoveel anderen heb ik geen idee. Er waren griepachtige symptomen; koortsig, misselijk, kortademig, moe, maar geen gehoest. Het was wat heftiger dan normaal, het duurde langer en trok maar heel geleidelijk weg. Energieniveau nul, dus werken zat er niet echt in. Met alle nare verhalen in de media was de onzekerheid over de afloop nog het vervelendst. Intussen draaide het bureau gelukkig gewoon door…

Toen ik er niet meer op rekende kwamen ze, in week drie. Onverwachte, kleine openbaringen. Hoe fijn het is om gewoon thuis te zijn. Hoe comfortabel we toch eigenlijk wonen. Hoe goed het voelt om in een strak en regelmatig schema overdag geconcentreerd te werken, alleen onderbroken door een wandeling waarbij je je eigen stad herontdekt. Hoe lekker het is om ’s avonds alles echt los te laten, zodat er tijd is om te lezen of ergens naar te luisteren. Hoe mooi en hoe snel overal felgroene blaadjes aan de bomen komen. Hoe leuk het is om je familie wat vaker te spreken. Ineens is er tijd in overvloed om alles dieper door te laten dringen, om aandachtiger te proeven en ervaringen te laten bezinken zoals dat normaal niet lukt.

En bovendien: hoe verbonden ik me voel met die mensen die ik in het normale leven – tot nu toe – zo afstandelijk ‘het bureau’ noemde en hoe erg ik ze mis. Hoe fijn het toch is om met elkaar iets te maken, een idee, een plan, een ontwerp. Iets voor elkaar te krijgen dat verwachtingen overtreft en waarmee we samen onze grenzen verleggen. Met samen bedoel ik dan wel écht samen.

Want als het gemak waarmee we van de ene op de andere dag onze interactie van de fysieke naar de virtuele realiteit hebben verplaatst iets illustreert, dan is dat wel het gemis dat eruit volgt. Het niet kunnen lezen van lichaamstaal, het stranden van dat snedige grapje dat de boel had kunnen vlottrekken als het door trage wifi niet net een halve seconde te laat was gekomen, dat terloopse schetsje van jou over dat tekeningetje van mij, het gesprek over niks bij de koffieautomaat.

Precies hierover gaat onze architectuur, realiseer ik me inmiddels beter dan ooit. Het maken van de plekken waar alles wat ik hierboven beschreef van nature gebeurt. Plekken die daartoe uitnodigen, die erin ondersteunen, die er de glans aan geven die zo makkelijk door hectiek wordt overstemd. Omgevingen die verbondenheid scheppen, faciliteren en symboliseren. Noem het onze missie.

De curves vlakken af, dat is alvast een zorg minder. Drie weken zitten we sowieso nog thuis en wat er daarna eigenlijk gaat gebeuren weet volgens mij nog niemand. Wacht er een economisch drama of een dappere nieuwe wereld? Inmiddels zie ik deze periode als een retraite. En ik ben benieuwd wat die ons zal brengen. Misschien geen meesterwerken, maar dan toch in ieder geval een iets helderder idee van wat werkelijk waarde heeft in het leven. Dan kunnen we ons straks wellicht aansluiten bij de woorden van Frits van Egters aan het slot van De Avonden: “Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.”

Joost Ector is architect-directeur van Ector Hoogstad Architecten. Voor Architectenweb schrijft Joost Ector iedere maand een column, waarin hij ontwikkelingen die van invloed zijn op het architectenvak van duiding voorziet.

Trefwoorden

joost ector coronavirus column

1	Bureau B+B en Shift maken plan voor groene wijk in Rotterdamse Schiehaven-Noord woensdag, 22 juni
2	Winnaars Rotterdam Architectuurprijs 2022 bekend woensdag, 22 juni
3	Winnaars Archiprix 2022 bekend maandag, 20 juni
4	Nieuwe Gezichten: Studio RAP donderdag, 23 juni
5	Uitbreiding geeft poppodium Nieuwe Nor prominentere uitstraling maandag, 20 juni

Gerelateerde nieuwsberichten

Ingezonden brief: kunst en cultuur in tijden van covid-19

De oplossing wordt het volgende probleem

'Dashboard' maakt inzichtelijk of steden berekend zijn op afstandsregels

Planbureaus willen af van begrip anderhalvemetersamenleving

Stronteigenwijs

Ook maar een mens

Ontwerpen tegen de eenzaamheid

Dividend und Verbrechen

2021 in tien columns door Joost Ector

Een zorg minder

Hoofdletter A

Architectural Masters of the Metaverse

Op blote knieën naar Groningen

Klein leed

Tussenconclusie

Op naar een succesvolle crisis

Het schaamteloze monument

We gaan het oplossen

Verleden voltooid

Faust in Canada

Het ontroerendste gebouw dat ik ken

De tweede helft

Liefde in beton gegoten

Adopteer een leek

Joost Ector: 'We vinden het moeilijk om geld aan onszelf uit te geven'

Het bijna-gelijk van Baudet

Want ik geloof

Eenvoud

De Gele Hesjes tegen de Groene Khmers

De erfenis van premier Halsema

Het eind van het begin

Laat je niet gek maken

Vergeet het ‘Bilbao-effect’

Genereuze Architectuur

Hoog tijd voor hout

Architectuur van bijna niets

De vergeten groente onder de deugden

Aantoonbare architectuur

Ik wens je een wild plan

De Leefbare Stad

Smart

Waarom springen we niet?

Het moet weer eens gezegd

Varkens

De geruststellende domheid van slimme systemen

De Zaak Naturalis

De schijn van duurzaamheid bedriegt

Stoïcijnse Schoonheid

Tijdbom

Ruimte als instrument

Inclusief is het nieuwe exclusief

Help

Bouw goed of bouw niet

Omdat het kan!

Dit komt niet vanzelf goed

Schouders onder World Expo Rotterdam 2025!

Fantastic Voyage

Een (on)mogelijk overmorgen

ABN AMRO voorziet daling huizenprijzen door coronacrisis

Het is zo'n drie decibel stiller in Nederland

Livecast over ontwerpen voor anderhalvemetersamenleving

Andere nieuwsberichten

Ensemble van ontvangstpaviljoens voor Brabantse natuurbegraafplaats

Gisteren, 13:38

Voor een natuurbegraafplaats in de Brabantse Kempen heet architecten|en|en een ensemble van drie ontvangstpaviljoens ontworpen. De gebouwen zijn gerealiseerd van lokaal larikshout.

Eerste monografie van KAAN Architecten verschenen

Gisteren, 11:32

In het boek Portraits zijn vijftien projecten van het Rotterdamse bureau opgenomen, waaronder de Hoge Raad in Den Haag, de rechtbank in Amsterdam en het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen.

Wethouders Almere opgestapt om slechte resultaten Floriade

Gisteren, 09:03

Donderdag werd bekend dat rekening moet worden gehouden met 33,8 miljoen euro aan extra kosten, vanwege de lage bezoekersaantallen sinds de opening.

Architectuurprijs Nijmegen 2021 voor Het Rijks en Jorismavo

23 juni, 10:15

De renovatie en nieuwbouw naar ontwerp van Mecanoo scoorde het hoogst in het oordeel van de vakjury. “Een rijke transformatie en een feest voor de gebruiker”, zo oordeelt de jury over het project.