Joost Ector

De schijn van duurzaamheid bedriegt

7 maart 2017, 14:45

Het bedriegerssyndroom, zo vermeldt Wikipedia, is een term die in de jaren ‘70 door psychologen werd geïntroduceerd om mensen te beschrijven die niet in staat zijn hun prestaties te internaliseren. Ondanks externe bewijzen van hun competentie, blijven ze ervan overtuigd dat ze bedriegers zijn en hun succes niet verdienen. Blijken van succes zijn hooguit geluk, timing of het resultaat van het misleiden van anderen, die daardoor denken dat zij intelligenter en competenter zijn dan ze zelf geloven.

Vorige week vermoedde ik aan dit syndroom te lijden. Toen ontving ik namelijk het bericht van mijn nominatie voor de ABN AMRO Duurzame Vijftig. Of ik snel mijn gegevens wilde uploaden, inclusief een ‘beschrijving van mijn werkzaamheden en/of projecten op het gebied van duurzaamheid’. Tja. Ik krijg graag een schouderklopje, maar heb ik het echt verdiend? Tijd voor zelfanalyse.

Ons bureau heeft op dit vlak echt wel noemenswaardige prestaties geleverd, daar niet van. De gebouwen die we ontwerpen zijn bruikbaar, toekomstbestendig, aangenaam en mooi. Ze zijn energetisch doordacht en zuinig; we hebben inmiddels op meerdere plekken energieneutraliteit gerealiseerd of zelfs een positief saldo weten te bereiken. Ook onze materiaalkeuzes zijn zeer verantwoord en verdedigbaar. Ongetwijfeld steken we daarmee boven de massa uit. Maar hoe ver eigenlijk? En is het genoeg voor een pluim? Als ik eerlijk ben realiseren we qua duurzaamheid niet wat ik wil. En dat frustreert steeds meer.

Duurzaamheid is in ieder bouwproject een belangrijk thema, in ieder geval bij de startvergadering nog. Trouw proberen we dan steeds weer om onze opdrachtgevers te verleiden tot ambitieuzere duurzaamheidsdoelstellingen, want die zijn zelden maximaal. Moeizame gesprekken zijn dat meestal. De keuzes zijn al gemaakt, de kaders inmiddels heilig. Uitruilen van exploitatie- en bouwbudget is een taaie discussie, offeren van vierkante meters is absoluut onbespreekbaar en meer geld is er simpelweg niet. Als we zelf ruimte weten te vinden voor meer duurzaamheid – voor eigen rekening, zogezegd – dan is het prima. Maar als het er vervolgens financieel op aankomt vallen daar de eerste klappen. Ongetwijfeld een herkenbaar beeld voor veel architecten.

Maar waarom? Ik begrijp het niet. Er zijn nauwelijks nog (openlijke) klimaatsceptici, de risico’s en gevaren van klimaatverandering zijn genoegzaam bekend en iedereen roept om het hardst dat we iets moeten doen om het tij tijdig te keren. Waarom doen we dan toch niet per definitie alles wat in ons vermogen ligt?

Volledige circulariteit is weliswaar praktisch nog te hoog gegrepen, maar zo langzamerhand zou de balans toch overtuigend moeten verschuiven van herbruikbaar naar hergebruikt. En om een energieneutraal gebouw te maken hoef je inmiddels echt niet meer te kunnen toveren – dat is gewoon een keuze. We zouden collectief de slappe lach moeten krijgen van een normbegrip als “bijna energie neutrale gebouwen” en ons moeten schamen voor 2050 als de enige politiek haalbare deadline voor neutraliteit! De verkiezingsprogramma’s bieden overigens nauwelijks hoop op substantiële verbetering. Maar waarom zouden we überhaupt naar de overheid kijken voor de oplossing?

Gaandeweg is een cultuur ontstaan waarin we er genoegen mee nemen om alleen datgene te doen waar we niets van merken of waar we marketingtechnisch van kunnen profiteren. Comfort, kwantiteit en financiën houden het primaat. Alle duurzaamheid die daar binnen wordt bereikt, wordt gezien als een stap in de goede richting en wordt dan ook volledig uitgevent.

Onzin natuurlijk, want een beetje duurzaam is als een beetje zwanger. Tenzij we met duurzaam ook daadwerkelijk absoluut duurzaam bedoelen is het eigenlijk nog een misleidende term ook, een kwalijk eufemisme. Want het verdoezelt de confronterende realiteit dat we ons door te bouwen in vrijwel alle gevallen nog steeds schuldig maken aan verspilling en vernietiging. Als architect ben je daaraan medeplichtig.

Het zit me dus hoog, maar eerlijk is eerlijk: ook ik heb niet echt recht van spreken. Ik zweer weliswaar bij groene stroom, maar gebruik onnodig veel. Ik eet aardig verantwoord, maar wel te vaak vlees. En hoewel ik dezer dagen de beschikking heb over een fantastische Tesla, gebruik ik die desondanks niet altijd. Bovendien vlieg ik veel te veel, en beslist niet altijd zakelijk, al zou dat ook maar een mager excuusje zijn.

Mijn ideaal: vanaf vandaag committeer ik me volledig aan de minimalisering van de milieulast van mijn bedrijf en mezelf, en werk ik alleen nog samen met opdrachtgevers en collega’s met dezelfde missie. Gaat dat goed, denkt u? En zou ik me het risico van een poging kunnen permitteren? Denk goed na, want als u ja antwoordt kunt u er niet omheen – dan moet u eigenlijk hetzelfde doen.

Waarom is het duurzaamheidsvraagstuk anno 2017 nog steeds zo’n ongemakkelijke werkelijkheid? Vanwege de manier waarop we onszelf en elkaar, tegen beter weten in, blijven feliciteren met schijnsuccessen. Je zou het hypocrisie kunnen noemen. Ik hoop in plaats daarvan dat we stiekem allemaal lijden aan het bedriegerssyndroom. Dan kunnen we een belangrijke stap zetten door onszelf en elkaar te ontmaskeren.

Joost Ector is architect-directeur van Ector Hoogstad Architecten en bestuurslid van de BNA. Voor Architectenweb schrijft Joost Ector iedere maand een column, waarin hij ontwikkelingen die van invloed zijn op het architectenvak van duiding voorziet.

Trefwoorden

joost ector duurzaamheid column

1	Vernieuwd winkelpand markeert hoek tegenover Hoog Catharijne dinsdag, 26 augustus
2	Vijf nominaties voor de prijs voor Architect van het Jaar 2025 maandag, 1 september
3	Een opgeruimd en ‘paperless’ kantoor, werkt dat wel voor architecten? dinsdag, 26 augustus
4	Verbouwd kantoorpand Breda weerspiegelt identiteit specialist in koelhuizen woensdag, 27 augustus
5	Woontoren De Vrijheid door Atelier Kempe Thill in Bajeskwartier opgeleverd maandag, 1 september

Gerelateerde nieuwsberichten

Het schaamteloze monument

4 februari 2020

Verleden voltooid

3 december 2019

Computer says no

6 september 2022

Tussenconclusie

7 juni 2022

2023 in tien columns door Joost Ector

25 december 2023

Architectuurkoning

2 mei 2023

Praise the Lord

6 juni 2023

Managementsamenvatting

3 oktober 2023

7 november 2023

5 december 2023

9 januari 2024

6 februari 2024

Hier is over nagedacht

5 maart 2024

Varkens

6 juni 2017

De vergeten groente onder de deugden

6 maart 2018

Smart

7 november 2017

De Zaak Naturalis

4 april 2017

Aantoonbare architectuur

6 februari 2018

Het moet weer eens gezegd

5 september 2017

Ik wens je een wild plan

9 januari 2018

Architectuur van bijna niets

3 april 2018

Bouw goed of bouw niet

4 oktober 2016

Omdat het kan!

3 mei 2016

Tijdbom

10 januari 2017

Fantastic Voyage

2 februari 2016

Een (on)mogelijk overmorgen

5 januari 2016

Dit komt niet vanzelf goed

5 april 2016

Inclusief is het nieuwe exclusief

1 november 2016

Joost Ector start als columnist op Architectenweb.nl

4 januari 2016

Ruimte als instrument

6 december 2016

Geen Nazomerdagdroom

6 september 2016

Help

7 juni 2016

Schouders onder World Expo Rotterdam 2025!

1 maart 2016

Stoïcijnse Schoonheid

7 februari 2017

De Leefbare Stad

5 december 2017

De tweede helft

3 september 2019

Het ontroerendste gebouw dat ik ken

1 oktober 2019

Faust in Canada

5 november 2019

We gaan het oplossen

7 januari 2020

Op naar een succesvolle crisis

3 maart 2020

Kleine openbaringen

7 april 2020

De oplossing wordt het volgende probleem

6 mei 2020

Stronteigenwijs

2 juni 2020

Ook maar een mens

1 september 2020

Ontwerpen tegen de eenzaamheid

6 oktober 2020

3 november 2020

1 december 2020

5 januari 2021

2 februari 2021

2 maart 2021

Dividend und Verbrechen

6 april 2021

4 mei 2021

1 juni 2021

7 september 2021

5 oktober 2021

2 november 2021

7 december 2021

2021 in tien columns door Joost Ector

27 december 2021

Een zorg minder

4 januari 2022

Hoofdletter A

1 februari 2022

Architectural Masters of the Metaverse

1 maart 2022

Op blote knieën naar Groningen

5 april 2022

Klein leed

3 mei 2022

Het nieuwe minimalisme

4 oktober 2022

Geen druppel

1 november 2022

Belgische toestanden

6 december 2022

2022 in tien columns door Joost Ector

27 december 2022

10 januari 2023

7 februari 2023

7 maart 2023

4 april 2023

31 augustus

Aan ons zal het niet liggen

3 juni

1 april

4 maart

5 september 2023

De erfenis van premier Halsema

4 december 2018

Vergeet het ‘Bilbao-effect’

4 september 2018

Toon alles

Andere nieuwsberichten

Woontoren De Vrijheid door Atelier Kempe Thill in Bajeskwartier opgeleverd

Gisteren, 14:14

Het gebouw, dat deel uitmaakt van het centrale hoogbouwcluster in de nieuwe wijk, biedt plek aan 140 appartementen, commerciële ruimte en een fietsenstalling. De naastgelegen gevangenismuur is geïntegreerd in het ontwerp.

Kunstenaars en architecten bouwen 'nomadisch monument' voor slachtoffers Gaza

Gisteren, 10:58

Volgende week wordt in het Haagse Theater aan het Spui het Nomadisch Monument voor Gaza geopend. De reizende kunstinstallatie bestaat uit drie meter hoge vilten pilaren, opgesteld in de vorm van Gaza.

Vijf nominaties voor de prijs voor Architect van het Jaar 2025

Gisteren, 09:00

De nominaties voor de prijs voor Architect van het Jaar 2025 zijn: Joost Ector, KSA, KRFT, Sanne van Manen en Vakwerk Architecten. Bekijk nu de video’s waarin de genomineerden zich voorstellen en breng jouw stem uit!

Houten groepsaccommodatie voor scouting in de bossen van Baarn

29 augustus, 2:35

In de bossen van Baarn zijn de ‘Vleermuisgrot’ en ‘de Beverburcht’ geopend. Tezamen vormen ze een nieuwe groepsaccommodatie van Scouting Nederland, ontworpen door MOST Architecture en TomDavid Architecten.