Ja, denk met me mee rond de
materialisering van mijn project

Joost Ector

Tussenconclusie

7 juni, 9:00

Architectuur- en designwebsite Dezeen publiceert sinds vorige maand een indrukwekkende reeks artikelen over de architectuur van het deconstructivisme. Deze misschien wel voorlopig laatste échte stroming in de architectuur kwam op in de jaren zeventig van de vorige eeuw en vierde hoogtij in de vroege jaren negentig, precies toen ik studeerde. Het werd een onverwacht warm weerzien met de bonte parade van mijn vroegste invloeden.

Een waanzinnige tijd was het, waarin wij als studenten naar beste vermogen slappe aftreksels produceerden van caleidoscopische kunsthallen, bewegende brandweerkazernes, insectachtige dakopbouwen, golvende ferryterminals en musea die soms op bliksemschichten leken en dan weer op maquettes waar onzachtzinnig overheen gelopen of gereden was. De arme docenten, die ons allemaal dachten te moeten onderwijzen in keurig modernisme, werden voortdurend geconfronteerd met studenten die wilden breken met het keurslijf van die traditie – terwijl ze het knellen daarvan zelf nauwelijks hadden ervaren. Onwillekeurig moet ik lachen als ik eraan terugdenk. Toch waren het vormende jaren, ook voor mij; meer zelfs dan ik inmiddels dacht.

Eén van de artikelen op Dezeen blikte terug op het ontwerp dat de Frans-Zwitserse architect Bernard Tschumi maakte voor het Parc de La Villette in Parijs, met zijn strenge grid van ‘follies’; tientallen paviljoens, allemaal verschillend op hun felrode kleur na. Het fascineerde me destijds enorm, herinner ik me, maar Tschumi’s theoretische werk deed dat nog veel meer. Als student verdiende ik regelmatig een centje bij met het schrijven van artikelen voor De Architect en Archis. Voor een van de twee (ik weet niet meer welke, en de publicatie bleek in mijn belabberde archief ook niet meer vindbaar) heb ik destijds een dubbele boekrecensie geschreven over ‘Architecture and Disjunction’ en ‘Event Cities’, beide uit 1994. Het bracht me ertoe die boeken weer eens uit de kast te trekken. Ineens viel er veel op zijn plek.

Tschumi maakte architectuur los van vorm en functie, en stelde voor om in plaats daarvan eerst te praten over ruimte, gebeurtenissen en beweging. Hij suggereerde om elke opgave vanuit deze perspectieven te benaderen en te ondervragen, om van daaruit tot nieuwe scenario’s en uiteindelijk tot nieuwe architectonische vormen te komen. Confrontaties en harde contrasten werden daarbij allerminst geschuwd. Hij ontwikkelde alternatieve notatie-methodes om ook de niet-materiële aspecten van zijn ontwerpen te visualiseren en was (bij mijn weten) de eerste die sprak over the inbetween, een ‘soort’ ruimte die juist het onvoorziene en toevallige zou kunnen accommoderen. Of liever nog: zou kunnen uitlokken.

Het zijn nog altijd buitengewoon krachtige ideeën, was mijn conclusie. Zo sterk zelfs, dat ik me realiseerde dat ze nog steeds, na al die jaren, de basis vormen van de manier waarop ik mijn eigen ontwerpen benader. Mijn gebouwen, als ik dat voor een keer zo onbescheiden mag zeggen, zijn altijd in de eerste plaats composities (of suggesties voor mogelijke composities) van menselijke belevenissen, ingegeven door vergaand onderzoek naar de belevingswereld van de toekomstige gebruikers. Daarin vormen activiteiten, onthullingen en vooral ontmoetingen de events. Die rijgen we vervolgens aan elkaar met zorgvuldig gechoreografeerde bewegingen door de ruimte, die daarbij stimuleert, inspireert en faciliteert. De eerste schets is altijd de route, de verhaallijn; die vormt de spanningsboog van het ontwerp, met daarin climaxen, rustpunten, verrassingen, wendingen en beloningen. Alles volgt daaruit.

Het blijft lastig uitleggen dat het gebouw daarbij zelf niet het hoofddoel is, maar een middel. Een middel waarmee we mensen ondersteunen en uitdagen om in hun bezigheden – denken, onderzoeken, maken, slapen, experimenteren, ontmoeten, zingen, opereren, noem maar op – boven zichzelf uit te stijgen, zowel individueel als collectief. En vanzelfsprekend moet dat omhullende, suggererende en stimulerende gebouw weldegelijk mooi, slim en in technisch opzicht perfect zijn. (Het heeft daarnaast tenslotte ook nog de niet onbelangrijke rol om de betekenis van hetgeen er zich afspeelt te verbeelden en te symboliseren, zo heb ik inmiddels geleerd.) Maar uiteindelijk zou je kunnen zeggen dat het gebouw slechts de tekst vormt, terwijl de werkelijke betekenis tussen de regels staat en net zoals muziek pas werkelijk zeggingskracht krijgt wanneer ze loskomt van de notatie.

Terugkijkend besefte ik dat ik daar toen ook al zo over dacht. En ineens bleek mijn eigen verhaal van de voorbije kwarteeuw consistenter en meer continu dan ik me realiseerde – al kon ik me al die jaren ook niet voorstellen dat zo’n felrode draad zou ontbreken. Deze ontdekking, hoewel net iets persoonlijker dan gewoonlijk, wilde ik graag nog even delen in deze laatste column voor de vakantieperiode, die tevens de laatste is voordat ik vijftig word. Een leuke tussentijdse conclusie, dacht ik zelf.

Een zorgeloze zomer gewenst!

Joost Ector is architect-directeur van Ector Hoogstad Architecten. Voor Architectenweb schrijft Joost Ector iedere maand een column, waarin hij ontwikkelingen die van invloed zijn op het architectenvak van duiding voorziet.

Trefwoorden

ontmoeting column the inbetween joost ector bernard tschumi deconstructivisme tussenruimte

1	Nominaties Publiek gebouw van het Jaar 2022 bekend maandag, 03 oktober
2	Plan Nieuwe Oogst wint prijsvraag biobased bouwen Oirschot donderdag, 06 oktober
3	Het nieuwe minimalisme dinsdag, 04 oktober
4	Kraaijvanger brengt 'Hollands licht' in vernieuwd provinciehuis Zuid-Holland woensdag, 05 oktober
5	Heerhugowaard krijgt omvangrijk houten woningbouwproject dinsdag, 04 oktober

Gerelateerde nieuwsberichten

De ultieme stagiair

Computer says no

Klein leed

Op blote knieën naar Groningen

Architectural Masters of the Metaverse

Dividend und Verbrechen

Ontwerpen tegen de eenzaamheid

Ook maar een mens

Stronteigenwijs

De oplossing wordt het volgende probleem

Kleine openbaringen

Op naar een succesvolle crisis

Het schaamteloze monument

We gaan het oplossen

Verleden voltooid

Faust in Canada

Het ontroerendste gebouw dat ik ken

De tweede helft

Liefde in beton gegoten

Adopteer een leek

Het bijna-gelijk van Baudet

Want ik geloof

Eenvoud

De Gele Hesjes tegen de Groene Khmers

De erfenis van premier Halsema

Het eind van het begin

Laat je niet gek maken

Vergeet het ‘Bilbao-effect’

Genereuze Architectuur

Hoog tijd voor hout

Architectuur van bijna niets

De vergeten groente onder de deugden

Aantoonbare architectuur

Ik wens je een wild plan

De Leefbare Stad

Smart

Waarom springen we niet?

Het moet weer eens gezegd

Varkens

De geruststellende domheid van slimme systemen

De Zaak Naturalis

De schijn van duurzaamheid bedriegt

Stoïcijnse Schoonheid

Tijdbom

Ruimte als instrument

Inclusief is het nieuwe exclusief

Bouw goed of bouw niet

Geen Nazomerdagdroom

Help

Omdat het kan!

Schouders onder World Expo Rotterdam 2025!

Fantastic Voyage

Een (on)mogelijk overmorgen

Het nieuwe minimalisme

Andere nieuwsberichten

Video's: genomineerde projecten Rietveldprijs 2022

Vandaag, 16:28

Eind augustus werden de vijf genomineerde projecten voor de Rietveldprijs 2022 bekendgemaakt. Vanaf vandaag kan het publiek stemmen op zijn favoriet.

Winnaars Heuvelinkprijs 2022 bekendgemaakt

Vandaag, 13:49

Appartementencomplex Turfstraat van LEVS architecten werd onderscheiden met de juryprijs, het zelfbouwproject met bijna dezelfde naam Turfstraat 27 ontworpen door JCRARCHITECTEN kreeg de publieksprijs.

Cirkelbrug Almere beleeft officiële opening

Vandaag, 10:38

Het door wUrck ontworpen bouwwerk over de Waterlandseweg vormt een nieuw onderdeel van het fietspadennetwerk van de stad en slecht voor fietsers en voetgangers de barrière van de Hoge Vaart tussen Oosterwold en de andere kant van de weg.

Plan Nieuwe Oogst wint prijsvraag biobased bouwen Oirschot

Gisteren, 16:32

Een team met De Urbanisten, ORGA architect en Copijn heeft de prijsvraag voor biobased bouwen in Oirschot gewonnen. Het plan De Nieuwe Oogst werd door de jury gekozen als beste van drie genomineerde inzendingen.