Dit komt niet vanzelf goed

5 april 2016, 10:35

Heeft de e-forie u ook te pakken? Gaat uw groene hart ook sneller kloppen van die elektrische succesverhalen over nul-op-de-meter-woningen en keynotes van mensen als Elon Musk? Ze laten immers zien dat we lekker bezig zijn met de energietransitie. Want zie je wel: ‘ze’ lossen het op, alles komt goed, het is hooguit een kwestie van tijd.

De duurzaamheidsrevolutie gaat een gevaarlijke fase in. Optimisme is goed, maar misplaatst optimisme leidt tot genoegzaamheid en verlies aan focus, en dat kunnen we ons niet permitteren. Het probleem is er – althans volgens de overgrote meerderheid van ’s werelds wetenschappers – te ernstig en te urgent voor.

De cijfers zijn weerbarstig. Regelmatig hoor je weer die oneliner dat de zon ons op elk moment tienduizend keer meer energie levert dan we verbruiken. Gewoon opvangen! Een bevriende wetenschapper trok laatst tijdens een etentje de rekensom verder door. Die ging als volgt.

Om met zonne-energie in de volledige wereldenergiebehoefte te voorzien is minstens 15 TeraWatt vermogen nodig. Als we heel Spanje bedekken met zonnecellen, ongeveer 1 miljoen vierkante kilometer, levert dat (uitgaand van 10% overall rendement, dus rekening houdend met zo’n 8 opbrengsturen per etmaal, gemiddeld over zomer en winter) tussen de 20 en 40 TeraWatt op. Mooi!

Maar dan: bij een gemiddelde levensduur van 20 jaar moet je jaarlijks 50.000 km² aan zonnecellen produceren om Spanje te kunnen vullen en zo een ‘steady state’ te bereiken. De grootste ‘oppervlakte’-industrie die we wereldwijd kennen is de glasindustrie, die per jaar naar schatting zo’n 5.000 km² glas aflevert. LCD-schermen zijn gezien de vergelijkbare complexiteit een betere vergelijking. Daarvan verlaat jaarlijks slechts 250 km² de fabriek. De productiecapaciteit voor zonnecellen zou dus 10 keer zo groot moeten worden als van glas, en zelfs 200 keer zo groot als die van LCD-schermen. En dan nog: stel dat we vandaag over die capaciteit konden beschikken, dan nog ligt Spanje pas in 2035 vol. En we hebben het dan nog niet over ruimtebeslag, milieu-impact, energie benodigd voor productie, en zo voorts.

Ga er zelf maar eens mee aan de slag. Verander ergens een percentage, sjoemel een beetje hier en daar. Het maakt niks uit, dit brei je niet recht. Voor windenergie is het nog minder gunstig. Ontnuchterend? Nogal. Maar zonder alternatief is de enige mogelijke conclusie: maximaal versnellen op de ingeslagen weg. Vraag creëren dus.

Op politiek niveau is min of meer duidelijk wat te doen, hoewel niet eenvoudig. Stimuleren van onderzoek en industrie, verplichten tot maximale duurzaamheid (niet in 2050 – vandaag nog!) en serieus werk maken van overgangsoplossingen als CO₂-opslag en kernenergie, hoe impopulair ook. Wellicht dwingen partijen als Urgenda actie en voortgang af, hopelijk met behoud van draagvlak.

Maar de hamvraag blijft: waarom doen we niet uit ons zelf alles wat in ons vermogen ligt? Energieneutraal bouwen is geen tovenarij maar een ontwerpkeuze; veel gebouwen zouden zelfs netto leveranciers van energie kunnen zijn. Maar dan mogen we geen steken laten vallen. Niet kiezen voor suboptimale oplossingen, zoals nieuwe cellen met ‘mooiere’ kleuren maar inferieure opbrengsten, want dan verspillen we productiecapaciteit.

Opdrachtgevers moeten het willen. Letterlijk. Je kan niet enerzijds het probleem erkennen en anderzijds nalaten alles te doen wat in je vermogen ligt om het op te lossen. Wegkijken is kiezen voor escalatie. En nee, het gaat niet om geld. Deze maatregelen verdienen zichzelf terug, en bovendien: if not, so what? Mag het oplossen van dit probleem niks kosten? Ruil dan gewoon wat ruimte of afwerkingskwaliteit in voor iets dat nóg belangrijker is. Neem verantwoordelijkheid en word snel deel van de oplossing, want we hebben haast.

Slechts enkele architecten kunnen het zich permitteren alleen te willen werken voor opdrachtgevers met maximale duurzaamheidsambities. Maar de rest van ons mag niet achteroverleunen. We hebben de ondankbaardere taak onze opdrachtgevers te overtuigen, te verleiden, op te voeden, hoe je het ook noemen wilt. Doen! Want het komt niet vanzelf goed en wie er niet voor vecht heeft echt wat uit te leggen.

Joost Ector is architect-directeur van Ector Hoogstad Architecten en bestuurslid van de BNA. Voor Architectenweb schrijft Joost Ector iedere maand een column, waarin hij ontwikkelingen die van invloed zijn op het architectenvak van duiding voorziet.

Trefwoorden

transitie joost ector duurzaamheid column

1	Masterplan omvangrijke gebiedsontwikkeling Westland aangenomen dinsdag, 30 mei
2	Architectenweb symposium: ontwerpen met de natuur woensdag, 31 mei
3	Geschakelde woningen Statt geven steeg in Spijkerkwartier een gezicht dinsdag, 30 mei
4	EVA architecten ontwerpt demontabel houten kantoorpand woensdag, 31 mei
5	Avond over 'Nieuwe vormentaal in houtarchitectuur’ in Pakhuis De Zwijger donderdag, 1 juni

Dit komt niet vanzelf goed

Trefwoorden

Best gelezen

Gerelateerde nieuwsberichten

Andere nieuwsberichten

Studio Modijefsky ontwerpt rijk interieur voor café-restaurant Polly Goudvisch

Avond over 'Nieuwe vormentaal in houtarchitectuur’ in Pakhuis De Zwijger

Heldere uitstraling voor herontwikkeld kantoorpand in centrum Utrecht

EVA architecten ontwerpt demontabel houten kantoorpand

Nederland halverwege doel hernieuwbare energie: 15 procent

Woningplatform ziet interesse voor schaars huuraanbod stijgen

Toezichthouder: zonnepanelen via omvormer makkelijk te hacken

Boek brengt brutalistische gebouwen in Nederland in kaart

VDL Groep wil De Meeuw volledig overnemen

Noord-Holland vraagt 1,2 miljard voor landelijk gebied