Marjolein van Eig

Begraafplaats en Crematorium Westerveld

Marjolein van Eig

Begraafplaats en Crematorium Westerveld

Huilen onder systeemplafonds

9 juni, 9:10

Er zijn een hoop uitvaartcentra in Nederland waar je liever niet dood gevonden wilt worden. Dat is, in meerdere opzichten, een treurige zaak. En het lijken er steeds meer te worden. We brengen onze geliefden na een lang of kort, mooi of minder mooi leven weg in middelmatige gebouwen die het niveau van een standaard snelwegkantoor niet overstijgen. We parkeren de auto op een terrein met grind en betonstenen dat, als je mazzel hebt, omzoomd wordt met een strookje buxus. En dan begint de ellende.

We komen samen in een muffige voorruimte. Daar worden we bediend door mannen en vrouwen in goedkope bedrijfskleding. We mompelen wat naar elkaar, niet te hard natuurlijk, zien familieleden die je alleen op dit soort gelegenheden treft en wachten op de rouwende nabestaanden. Als het moment daar is gaan er deuren open die leiden naar de ruimte voor de toespraakjes, de tranen en de muziek. Met en beetje geluk kijkt deze ruimte uit op natuur. Na een half uur of een uur, afhankelijk van de populariteit van de overleden persoon, gaan andere deuren open die toegang geven tot de koffieruimte met de cake. Voor we het weten staan we allemaal weer buiten.

Dit alles vindt plaats in een gebouw dat niet veel meer is dan een kale doos van baksteen, of een paar geschakelde kale dozen van baksteen, onder een luifel met een verouderde vormgeving. Wat volgt zijn systeemplafonds met te zwierige koven, wanden met onduidelijke afwerking, banken voorzien van anti-incontinentiestof en vloerbedekking die te snel vlekt. Voor mij, genetisch belast met het huilsyndroom, zijn deze afwerkingen een redding. Een verkeerd hangende plafondplaat of een pui die niet goed aansluit op de wand, leiden mij af van de grootste huilbuien. Maar liever laat ik mijn ogen haken op mooie materialen, een fijn raam, mooie lichtval. Hoe verzin je het om iemand in zo’n ruimte de laatste eer te bewijzen?

Helaas is er voor veel mensen weinig keus. Zeker als je een uitvaartverzekering hebt, dan is het kiezen uit die paar centra die bij de verzekeraar horen. Daar heb je het dan mee te doen. Steeds meer uitvaartcentra vallen onder de grote verzekeraars als Dela, Monuta of Yarden. Ondertussen is Dela ook Yarden, dus zijn er nog maar twee over. Zij kopen voortdurend uitvaartcentra op, waardoor er steeds minder particuliere ondernemingen – lees: eigenheid – over blijven. Overal dezelfde derrie is het gevolg.

Hoe anders het ook kan. Van mijn vader namen we jaren geleden veel te vroeg afscheid in het crematorium van Westerveld in Driehuis. De begraafplaats met crematorium en columbariums ligt prachtig in de bosrijke duinen ten noorden van Haarlem. Het landschap is onderdeel van het afscheidsritueel. De auto wordt geparkeerd in het groen. Na de ontvangstkamer loopt de stoet enige tijd over de begraafplaats om vervolgens via een slingerpad de hoger gelegen karakteristieke, monumentale aula van Marius Poel te bereiken. Het is een prachtig gezicht, die slinger van verdrietige, in zichzelf gekeerde mensen omhoog. Het smalle pad vormt een welkome overgang tussen de gezamenlijke ontvangst en het gezamenlijke afscheid.

Eenmaal binnen geen treurige afwerkingen maar dikke stenen kolommen, lambriseringen en vloerafwerking. Deze ruimte kan wat tranen opvangen. Een groot raam links kijkt uit op natuur. Vanachter het spreekgestoelte komt indirect daglicht naar binnen. De ruimte is hoog, hier geen systeemplafonds met inbouwspots maar een eenvoudig vlak met indirecte verlichting. Na het afscheid volgt de stoet hetzelfde slingerpad naar beneden en weer is er een moment van individuele bezinning, vergezeld van de wolkenlucht en troostrijke bomen, voordat we met zijn allen herinneringen ophalen bij de borrel. Een enkeling kan hierna nog dwalen over de begraafplaats en de columbariums met de bakstenen trappen van Dudok. Mooi ingebed in het landschap.

De routing, de natuur, de monumentaliteit en de zorgvuldige materialisatie van de gebouwen; het zijn essentiële elementen in het goed afscheid kunnen nemen van het leven van een geliefde. Wij nabestaanden verdienen de beste gebouwen in de mooiste omgeving met de fijnste materialen.

Het wordt tijd dat de er verandering komt in de bestaande uitvaartarchitectuur en de verdienmodellen die eronder hangen. Afscheid nemen van een geliefde hoort niet in een verdienmodel. Want die modellen leiden tot de veredelde loodsen die er nu gebouwd zijn en die in rap tempo bijgebouwd worden. Dat is niet alleen treurig, het is ook helemaal niet duurzaam. Waar Driehuis Westerveld al meer dan 100 jaar een solide basis vormt voor elk afscheid, en voor de herinnering die achterblijft, zullen veel uitvaartcentra hun 30-jarige bestaan niet vieren. Ze zullen snel vergeten worden en alweer vervangen zijn door een nieuwe kale doos, met een nieuwe luifel, die al verouderd is zodra deze is opgehangen.

Marjolein van Eig is architect-directeur van BureauVanEig. Zowel in haar werk als in haar maandelijkse column verbindt ze eigentijdse opgaven met hun historische wortels. Ze is als gastdocent verbonden aan de TU Delft en de Academie van Bouwkunst Rotterdam.

Trefwoorden

crematorium marjolein van eig westerveld begraafplaats column

1	Van der Valk-hotel Amsterdam verkozen tot BNA Beste Gebouw van het Jaar donderdag, 16 september
2	Nominaties Kantoorgebouw van het Jaar 2021 bekend maandag, 13 september
3	Symbiose van Van Eycks monument en MVRDV’s landscraper wordt zichtbaar woensdag, 15 september
4	De glasparadox dinsdag, 14 september
5	Zes verschillende woningen in een voormalig schoolgebouw dinsdag, 14 september

Gerelateerde nieuwsberichten

De glasparadox

Architecten, verenigt u

Het raam mag niet open

Nostalgie naar vooruitgangsdenken

Materiaal als drager van herinnering

Het leven in het trappenhuis

Andere nieuwsberichten

Transformatie van Defensie-Eiland in Woerden afgerond

17 september, 2:24

De voormalige militaire werkplaats, die op een schiereiland tussen het station en de oude binnenstad van Woerden lag, is in een periode van dertien jaar getransformeerd tot een stedelijk woongebied.

Woningbouwcomplex Ilot Queyries van MVRDV in Bordeaux klaar

17 september, 9:23

In Bordeaux is een woningbouwcomplex met 282 appartementen naar ontwerp van MVRDV en het Franse bureau Flint opgeleverd. Middelpunt van het project vormt een groene, 5.200 vierkante meter grote omvattende binnenplaats.

Van der Valk-hotel Amsterdam verkozen tot BNA Beste Gebouw van het Jaar

16 september, 8:25

Volgens de jury is het door Wiel Arets Architects ontworpen hotel het gebouw met de meeste meerwaarde voor opdrachtgevers en samenleving. De publieksprijs ging naar station Assen, een ontwerp van Powerhouse Company in samenwerking met De Zwarte Hond.

Ontwerpstudio Rive Roshan opent de deuren tijdens Glue Amsterdam

16 september, 4:15

De nieuwe collectie vloerkleden en 3D-geprinte interieurobjecten van Rive Roshan zijn, na vorige week in Milaan, nu te zien tijdens Glue Amsterdam in de nieuwe studio en expositieruimte van de ontwerpers.

Werkgevers: snel maatregelen voor versterken elektriciteitsnet

17 september, 2:45

Werkgeversorganisaties VNO-NCW en MKB-Nederland vinden dat er snel "onconventionele en creatieve" oplossingen moeten komen voor de problemen bij het aansluiten van bedrijven en woningen op het elektriciteitsnet.

Utrecht wil geen verbreding maar een snelheidsverlaging op A27 bij Amelisweerd

17 september, 2:29

De provincie en de gemeente Utrecht hebben 'betere, minder risicovolle alternatieven' voor de A27 bij Amelisweerd dan de beoogde verbreding die in het huidige tracébesluit staat.