Francesco Veenstra

Beroepservaring van een jonge architect in een weerbarstig werkveld

15 oktober 2019, 9:45

Onlangs mocht ik aanwezig zijn bij de eindgesprekken van vier ‘architecten in ontwikkeling’. Jonge ontwerpers die aan het einde van hun twee jaar durende beroepservaringsperiode waren aanbeland en hun bevindingen deelden in een soort examenmoment. Hun verhalen brachten me terug in de tijd dat ik de eerste stappen zette in de architectuurpraktijk. Een fase waar ik met dankbaarheid op terugkijk door de bijzondere ontmoetingen die de basis vormden voor mijn positionering in het werkveld, zoals dat tegenwoordig in een eindverslag wordt genoemd. De verbouwing van een monumentaal gebouw bleek mijn leerschool.

Het is in de laatste dagen van 1995 wanneer ik voor het eerst naar een serieus toneelstuk ga. Tweeëntwintig ben ik en ik woon op dat moment een half jaar in de Randstad. Het eerste project waaraan ik als architect-in-opleiding begin te werken is de verbouwing van een onopvallend, groot monumentaal pand aan de Kloveniersburgwal in Amsterdam. Een voormalige Lutherse kerk midden op een van de grachten aan de rand van de rosse buurt.

In de vergaderingen, die ik samen met mijn leermeesters bijwoon, praten we over de nieuwe standplaats van toneelgezelschap De Trust. We treffen onze opdrachtgever eerst vooral op het Westergasfabriekterrein in een tochtige en koude transformatorhal; een karaktervol gebouw dat door de annexatie van theater- en filmmakers is getransformeerd van verlaten industrieel erfgoed tot culturele broedplaats. De najaarsvergaderingen kenmerken zich door ongeschoren acteurs en technisch personeel die met wollen handschoenen aan en grote mokken oploskoffie in hun handen de vergaderruimte binnenlopen op zoek naar regisseur Theu. Anneke (de stem van de HEMA) en Jaap (de boer uit ‘de Poolse bruid’) lopen regelmatig langs, op weg naar de ochtendrepetitie.

De worsteling die het gezelschap doormaakt in de zoektocht naar een perfect theater in een ongeschikt gebouw blijkt voor mij een ideale leerschool: ik werk in een half jaar aan alle denkbare facetten van de architectuur. Maar bovenal kom ik in de situatie terecht waarbij ik als vanzelfsprekend naast de opdrachtgever en de gebruikers kom te staan. Met hen praat ik over wat zij nodig hebben in hun creatieve werkplaats. Over hun schouders kijk ik mee naar scenes die tot in den treure opnieuw worden geoefend, tot de regisseur instemmend knikt.

Guus, hoofd van de technische staf, vertelt mij veel over hoe ze met weinig geld geweldige decors maken. En over de effecten van verf en kunstlicht. Guus heeft altijd vieze handen en draagt een bril met een fors, zwart montuur. Hij praat over steigerbuizen en hij denkt in visuele effecten. Ik help hem af en toe wanneer hij aan het lassen is en hij wel wat hulp kan gebruiken om het staal op z’n plaats te krijgen. Wanneer we samenwerken vertelt hij hoe belangrijk het is dat een theater goede logistiek heeft. Dat decors met grote afmetingen gewoon naar binnen kunnen worden gereden en waar het wisselen van een lampje in het lichtgrid echt wel binnen een paar minuten geregeld moet zijn. En dat ze veilig boven het toneel moeten kunnen lopen tijdens een voorstelling, zonder dat het publiek dat in de gaten heeft. Guus is een wandelend programma van eisen. En alleen door bij hem te zijn kom je erachter wat werkelijk belangrijk is voor het goed functioneren van het theater.

Guus vertelt mij meer over de voorstelling die op dat moment in Frascati draait – Faust. Hij helpt mij om me voor te bereiden op de voorstelling die ik kort daarna zelf mag bekijken, wanneer we met het bestuur van De Trust de start van de bouw gaan vieren. Ik bekijk de voorstelling als door de ogen van Guus en Theu. En als ik, maanden later, samen met een van de acteurs de laatste hand leg aan de installatie van de nieuwe bar, twee dagen voor de openingsvoorstelling van het nieuwe Trusttheater, realiseer ik mij dat ik als architect de taak heb vooral mét de gebruikers te werken aan hún huis. Om een gebouw te ontwerpen dat een middel is om hun creativiteit ruimte te bieden. Nu en in de toekomst.

Nu, bijna vijfentwintig jaar later, bouw ik met mijn collega’s aan een eigen huis voor ons architectenbureau. Een rijksmonument zo groot als het pand van de Trust aan de Kloveniersburgwal. Met minstens zoveel uitdagingen om het programma zorgvuldig in te passen en het gebruik van de industriële ruimtes van het Ketelhuis in Delft geschikt te maken voor de wensen van nu. Maar nu niet alleen in de rol van ontwerper; met mijn partners ben ik ook initiator, opdrachtgever, gebruiker, hoofdaannemer, financier, verhuurder, en uitbater van een lunchcafé.

Regelmatig moet ik denken aan Guus, Theu en aan de acteurs terwijl we de laatste hand leggen aan het project. Hun ideeën en hun zorgen zijn nu ineens voor mij ervaarbaar. We ontwerpen en bouwen een huis als middel om onze creativiteit ruimte te bieden. Als we over een paar weken gaan inhuizen zullen we zien hoe de leerschool in de jaren negentig zich na twee- en half decennia heeft uitbetaald.

Francesco Veenstra is architect en vormt samen met Paul Ketelaars en Ellen van der Wal het bureau Vakwerk architecten. Sinds deze zomer is hij ook voorzitter van de Branchevereniging van Nederlandse Architectenbureaus (BNA). Voor Architectenweb observeert hij de hedendaagse architectuurpraktijk en de impact van de gebouwde omgeving op onze maatschappij.

Trefwoorden

francesco veenstra trusttheater beroepservaringsperiode vakwerkhuis column

1	Aanpak Zuid-Hollandse verkeersader kost tientallen miljoenen meer maandag, 21 juli
2	Twee belangrijke mijlpalen bereikt bij verbouwing station Groningen woensdag, 23 juli
3	Het Binnenhof – Raad van State keert terug naar oude Volle Raadzaal maandag, 21 juli
4	Architectenweb Sportzomer: paardrijden is voor Marlies Rohmer de ultieme vorm van samenwerken dinsdag, 22 juli
5	Architectenweb Sportzomer: Joeri van Ommeren maakt zijn hoofd leeg op de surfplank donderdag, 24 juli

Gerelateerde nieuwsberichten

De woningnood vraagt om meer dan alleen woningen

17 september 2019

Francesco Veenstra pakt BNA-voorzittershamer op

20 juni 2019

‘Solidariteit’ is geen sluitpost maar een stelpost

18 juni 2019

De bibliotheek: broedplaats van maatschappelijke vooruitgang

21 mei 2019

Boven ondergrondse sporen is ruimte voor leegte én nieuwbouw

16 april 2019

Van opwarming naar warming-up!

19 maart 2019

Optimisme is de motor van een volslank Nederland

19 februari 2019

Samen kunnen we Nederland duurzamer én mooier maken

22 januari 2019

Bouwen op grote hoogte vraagt om herdefinitie van woonopgave

18 december 2018

De grensbewaking van burgemeester Aboutaleb

20 november 2018

De betekenis van niet-gerealiseerd werk

16 oktober 2018

Kraamkamers van de Nederlandse architectuur

18 september 2018

Zonder debat geen werkelijke vooruitgang

19 juni 2018

Bjarke’s Requiem?

15 mei 2018

Opdrijvende grondprijs is ‘laaghangend fruit’ van hoogconjunctuur

17 april 2018

Het ambacht begint al op de kleuterschool

20 maart 2018

What's the benefit?

20 februari 2018

De groene beloftes van helmgras en gestapelde fruitbomen

23 januari 2018

Polarisatie? Ik zoek graag de verbinding!

19 november 2019

Voor wie is de stad?

17 december 2019

Toon alles

Gerelateerde podcasts

Gesprek met Paul Ketelaars en Ellen van der Wal over het Vakwerkhuis

23 oktober 2020

Andere nieuwsberichten

Frissere uitstraling voor verduurzaamde flat in Nijmegen

25 juli, 9:19

Naar ontwerp van opZoom architecten is appartementencomplex De Grote Zwaan in Nijmegen gerenoveerd en verduurzaamd. Het gebouw in stadsdeel Dukenburg is zowel van binnen als buiten opgefrist.

Architectenweb Sportzomer: Joeri van Ommeren maakt zijn hoofd leeg op de surfplank

24 juli, 9:20

Architectenweb interviewt deze zomer architecten die naast hun werk fanatiek sporten of een bijzondere sport beoefenen. In de vierde aflevering spreken we met Joeri van Ommeren, die naast zijn werk regelmatig surft.

Twee belangrijke mijlpalen bereikt bij verbouwing station Groningen

23 juli, 9:11

De meest in het oog springende ingreep is de voltooiing van een nieuwe, ondergrondse reizigerspassage naar de perrons. Daarnaast zijn bestaande sporen vervangen door nieuwe.

Architectenweb Sportzomer: paardrijden is voor Marlies Rohmer de ultieme vorm van samenwerken

22 juli, 9:10

“Juist die IJslandse paarden staan nog redelijk dicht bij de natuur, groeien op in kuddes en kunnen behoorlijk eigenwijs zijn – dat is het leuke eraan.”