Tako Postma

Tako Postma: geen dikke maar waardevolle torens graag!

11 januari, 11:49

De column over hoogbouw van Alexander Pols maakt een hoop reacties los. In navolging van Carolien Schippers houdt nu ook architect en stadsbouwmeester van Delft Tako Postma een pleidooi voor een zorgvuldig hoogbouwbeleid. De maatschappelijke meerwaarde van een plan moet wat Postma betreft leidend zijn – en niet de financiële waarde. “Architecten zouden een hele belangrijke bijdrage aan die discussie kunnen leveren door hun opdrachtgevers te voeden met ideeën voor die meerwaarde.”

Tekst: Tako Postma

Wat was ik blij met de reactie van Carolien Schippers op de column van Alexander Pols over hoogbouw. En dan vooral omdat ze nog eens de nadruk legt op andere aspecten van hoogbouw dan alleen slankheid, met aandacht voor de slimme zoning regels in New York.

Want inderdaad - een toren doet veel meer met de stad dan alleen het beeld van de top en de plint. Wie wel ’s door de City in Londen wandelt weet dat je - ondanks de enorme inspanning die de stad levert om er wat goeds van te maken - met een beetje wind wegwaait, meestal lang moet wandelen voordat je wat interessants tegenkomt en vooral ook elk bezoek weer verrast wordt door opnieuw een streepje lucht dat je niet meer kan zien.

In Nederland hebben we helaas geen algemene hoogbouw- of dichtheidsregels. Dat is jammer, omdat we een traditie hebben van herkenbare stedelijke ruimte met veel variatie, water en groen. Hoogbouw paste daar tot veertig jaar geleden alleen maar in als het de ruimte kreeg. Nog niet zo lang geleden hoorde bij elke hoogbouw ook een ruime buitenruimte met groen (en, oh ja, ook nog parkeren). Als ruimtelijke professionals vergeten we nog wel eens dat dit voor veel mensen de vanzelfsprekend begrijpelijke leefwereld is.

Europese traditie
Europese steden hadden lang een traditie van slimme regels, die het stadsbeeld, maar ook het stadsleven ordenden. Een prachtig voorbeeld geeft Jaap Evert Abrahamse in zijn De nieuwe uitleg van Amsterdam: Bij de grachtengordel was de belangrijkste (beeld)regel: stegen niet toegestaan. Daarmee werden dwarsstraatjes met pauperwoningen naar de Jordaan verdreven, maar ook: de huizen werden tegen elkaar aan gebouwd, zo hoog en diep mogelijk. En nu waarderen we nog steeds de gevarieerde, maar toch heel continue bakstenen gevelwanden, die eigenlijk voor het grootste deel van glas zijn.

Een ander voorbeeld kwam ik tegen in de jaren negentig in Düsseldorf. Daar mocht een pand nooit hoger zijn dan de diagonaal vanaf het dak van de buren. Gevolg: een heel geleidelijk stadsbeeld, veel hoogteovergangen binnen de projecten. En het leverde ook een markt op voor gespecialiseerde aannemers die bij het huis van de buren de kap in een kraan hingen om er een tussenverdieping onder te bouwen. Bij de naastgelegen nieuwbouw mochten er dan twee bouwlagen op. Iedereen blij.

Begrijpelijke regels zijn zeldzaam
Werkend voor Nederlandse gemeenten zie ik nu het omgekeerde: we hebben een streng omgevingsplan (voorheen bestemmingsplan), dus je mag bijna niks, totdat een ontwikkelaar de gemeente overtuigt om mee te werken aan een wijziging. Dan is het hek letterlijk van de dam. Wie bepaalt dan wat er kan? In alle eerlijkheid komt zo’n initiatief tot stand op basis van een hele mooie tekening van de ontwikkelaar. Plat uitgedrukt: die tekent vijfhonderd woningen, waar de gemeentelijke stedenbouwer er misschien honderd had bedacht - en in de onderhandeling komen we uit op vierhonderd. Daarna gaan we participeren en kunnen er misschien nog tien af, anders is het plan niet meer ‘haalbaar’. Tegen de tijd dat het plan bij de gemeenteraad komt is de anterieure overeenkomst al gesloten. Voor een gewone stadsbewoner is dat een best lastig te bevatten proces: waarom mag ik geen dakkapel bouwen en hij wel een flat in mijn tuin?

Maar nog erger: wat is het effect op onze stedelijke ruimte? Rotterdam maakt gelukkig een afgewogen verhaal voor een stad van hoogbouw, en zelfs dat roept bij veel stadsbewoners al best wat angst op. Andere steden moeten het als incident behandelen, je gaat immers geen omgevingsplan van de hele stad maken ‘voor het geval dat’. En eerlijk gezegd: dan verheug ik me in de Nederlands context helemaal niet op nog meer plompe torens, Alexander!

Maatschappelijke waarden als basis voor ontwerp
Mijn pleidooi is om de veranderingen in de stad vooral te begeleiden vanuit de maatschappelijke meerwaarde van een plan. ‘Extra woonruimte’ heeft voor degenen die er mogen wonen zeker waarde, maar dat is onvoldoende. Levendige straten met groen en voorzieningen voor iedereen, ook in de top, dat komt al meer in de buurt. (Kent de Zuidas nog steeds de regel dat aan de straat elke tien meter een voordeur krijgt? Dat is een geweldig slimme regel). De zoning-regels van New York kunnen heel goed helpen om een aantal van die maatschappelijke waarden te formuleren. Met dank aan de Open Space Policy en William H. Whyte (zoek de filmpjes van die man!).

Architecten zouden een hele belangrijke bijdrage aan die discussie kunnen leveren door hun opdrachtgevers te voeden met ideeën voor die meerwaarde. Wat is op die plek en voor die buurt van extra betekenis, welke bijdrage kan ons plan leveren aan de stad? Hoe kan dat een voor die plek uniek beeld opleveren? Want laten we eerlijk zijn: veel van die nieuwe torens lijken sprekend op elkaar. Terwijl een toren in Rotterdam toch echt een heel andere betekenis heeft dan een in Leiden of Almere. Mijn ervaring is dat de vraag “Wat maakt deze eyecatcher nou Hoorns of Delfts?” toch vooral paniek in de ogen van gesprekspartners oplevert en daarmee doen architecten wat mij betreft hun eigen expertise onrecht aan. Een goed antwoord zou natuurlijk liggen in de relatie tussen de vorm en de rol die het gebouw maatschappelijk op die plek speelt. Met als topper de sport-toren van Lina Bo Bardi in de SESC Pompéia in São Paulo.

Hopelijk kunnen we dan na een tijdje ‘oefenen’ met echte (niet-financiële) waarde, samen weer een paar eenvoudige regels vinden voor verdichting. Ik hou me van harte aanbevolen voor ideeën. Dat moet in een minder dik boek dan dat van New York, dat natuurlijk toch vooral geschreven is om de macht van het grote geld in te perken. (En in het CV van Carolien zie je dan weer hoe veel tijd dat allemaal kost).

Mijn oproep: Laten we vooral wel blijven bijbouwen in de stad, maar op zo’n manier dat de buurt er in alle opzichten beter van wordt. Dat kunnen architecten en daarmee bieden zij hun meerwaarde. Voorwaarde is dat ze de esthetische kwaliteit van gebouwen op echte waarden baseren - slankheid wordt dan een afgeleide.

Form follows impact.

Tako Postma is zelfstandig architect in Amsterdam en stadsbouwmeester van Delft. Hij is voorzitter van het hoogbouwexperteam Hoorn en was lid van de Amsterdamse Commissie Ruimtelijke Kwaliteit en daarvoor Raad voor de Stadsontwikkeling. Als architect bij Inbo ontwierp hij diverse hoogbouwprojecten, zoals 900 Mahler op de Zuidas.

Trefwoorden

alexander pols tako postma hoogbouw carolien schippers

1	NOAHH presenteert opgeleverde Villa Vaartjes in Almere Oosterwold dinsdag, 23 april
2	Rijksmonumentaal Jachtslot Mookerheide heropend na restauratie door 1meter98 maandag, 22 april
3	Den Haag deelt ontwikkelvisie voor gebied rond centraal station dinsdag, 23 april
4	Studio Modijefsky ontwerpt koekmakerij als wonderwinkel woensdag, 24 april
5	Mid-rise Milaan dinsdag, 23 april

Gerelateerde nieuwsberichten

'New Yorks zoning-model kan ook Nederlandse hoogbouw vooruit helpen'

9 januari

Column

Waarom zijn we zo gefixeerd op slanke torens?

2 januari

2023 in tien podcasts door Daan Roggeveen

28 december 2023

Boek belicht huidige en toekomstige generatie hoogbouw in Rotterdam

19 december 2023

Tako Postma nieuwe stadsbouwmeester van Delft

27 september 2019

900 Mahler geïnspireerd op New Yorkse architectuur

27 januari 2017

Toon alles

Gerelateerde podcasts

Toren van Babel

Gesprek met Carolien Schippers over hoogbouw in New York

4 april

Andere nieuwsberichten

Woontoren voor jongeren op Oostenburg vormt roestbruin accent langs het spoor

Gisteren, 15:50

In de Amsterdamse wijk Oostenburg is een ensemble van vier gebouwen opgeleverd. Blikvanger van het geheel is een door NEXT architects ontworpen woontoren voor jongeren.

EU Mies Award 2024 voor studiepaviljoen Technische Universiteit Braunschweig

Gisteren, 13:57

Het gebouw naar een ontwerp van de architecten Gustav Düsing en Max Hacke werd gekozen uit zeven finalisten. Een van de andere genomineerde projecten, de Gabriel García Márquez-bibliotheek in Barcelona, kreeg de Emerging Architecture Prize.

Sofie De Caigny nieuwe voorzitter Commissie Omgevingskwaliteit en Cultureel Erfgoed Rotterdam

Gisteren, 12:15

Vanaf 23 juni zal De Caigny deze functie voor een periode van drie jaar gaan vervullen. Ze volgt Esther Agricola op, die eveneens drie jaar lang voorzitter van de commissie is geweest.

Podcasts en publicatie over realiseren ruimtelijke kwaliteit bij stedelijke ontwikkeling

Gisteren, 10:47

Deze week hebben architect Willem Hein Schenk en publicist JaapJan Berg de podcastserie De Haarlems Sessies en de bijbehorende publicatie Sturen op Stadsarrangementen gelanceerd.