Mark Hereijgers

Mark Hereijgers als hardloper

Architectenweb Sportzomer: Mark Hereijgers hervond zichzelf na jarenlang obsessief sporten

3 uur geleden

Architectenweb interviewt deze zomer architecten die naast hun werk fanatiek sporten of een bijzondere sport beoefenen. In de negende aflevering spreken we met Mark Hereijgers, die de balans in zijn leven heeft hervonden na een periode waarin hij obsessief sportte en kampte met een eetstoornis. “Het voelt alsof ik mijn leven terug heb”, vertelt de architect en projectleider bij Grosfeld Bekkers van der Velde architecten.

Jij hebt je met een openhartig verhaal aangemeld voor deze zomerserie, mede om andere mensen die met vergelijkbare problematiek kampen te steunen. Het begint ermee dat je ooit een fanatiek hardloper was.
“Ik heb jarenlang erg fanatiek gesport, waarbij alles in dienst stond van hardlopen. Op regionaal niveau heb ik enkele wegwedstrijden gewonnen, podiumplekken behaald, verschillende marathons gelopen en aardige PR’s bereikt. Qua prestaties was het geen topsport hoor, maar de instelling van topsporters had ik wel. Althans, dat is wat mijn therapeuten later zeiden. Ontelbare uren per week was ik bezig met sport: steeds de grens verleggen en altijd op zoek naar maximale prestaties en de juiste omstandigheden om die te behalen. Het ging altijd door; ik sloeg nooit een training over en ik deed aan ondersteunende vormen van sport. Ik zat constant op de grens van mijn fysieke vermogen. Daarnaast hield ik me aan een zeer strikt voedingspatroon.”

Op een gegeven moment liep je jezelf letterlijk en figuurlijk voorbij, het werd een verslaving. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
“Ik vind verslaving nog steeds een confronterend woord, ik blijf ook wel bang voor negatieve oordelen daarover, maar het klopt wel. Ik was verslaafd aan beweging en restrictief en gezond eten. Het was heel dubbel. Mensen spraken er hun waardering voor uit dat ik altijd maar doorging, maar dat ging natuurlijk ook ten koste van andere zaken. Niemand zag het bijvoorbeeld als ik om vier uur ’s ochtends opstond, zodat ik om zeven uur terug kon zijn om mijn dochter wakker te maken op haar verjaardag. Het sporten moest altijd doorgaan, ik kon het gewoonweg niet overslaan. Ik plooide het zo dat het in mijn schema paste en ik liep door als ik geblesseerd, ziek of oververmoeid was. Daarnaast legde ik mezelf enorme beperkingen op in mijn voeding. De lijst met dingen die ik niet meer mocht eten werd steeds langer en ik compenseerde het als ik eens ‘ongezond’ had gegeten. Diep van binnen wist ik dat ik te afhankelijk was geworden van dat alles en dat het me fysiek, mentaal en sociaal te veel kostte, maar het was te groot geworden om eraan toe te kunnen geven.”

Wat voor effect had de sportverslaving op je werk?
“Ik weet natuurlijk niet hoe ik gefunctioneerd zou hebben zonder sportverslaving, maar ik geloof niet dat mijn prestaties op het werk er direct onder geleden hebben. Ik heb echt een dubbelleven geleid. Vroeg in de ochtend, of beter gezegd ’s nachts, én ’s avonds sporten, daartussen was ik architect. Nooit liet ik merken hoe omvangrijk, rigide en beklemmend het was. Hoewel je een eetstoornis uiteindelijk niet meer verborgen kunt houden, kwam het voor mijn collega’s toch als een verrassing toen ik het ze uiteindelijk durfde te vertellen.

Aan de andere kant heeft het overmatig sporten misschien ook wel geholpen om op mijn werk te kunnen presteren. Architect is een hectisch beroep met veel deadlines. Het appelleert bovendien aan mijn perfectionisme en kan op die manier ook onzekerheid oproepen. Daar durfde ik niet over te praten, dus misschien was het sporten ook wel een manier om een gevoel van controle te houden en alle twijfels en onzekerheden tegen te spreken of te onderdrukken. Het is zeker niet dè achterliggende reden van mijn eetstoornis, maar het behoort wel tot de invloeden die meespelen in de grote optelsom.”

Hoe ben je jezelf uiteindelijk tegengekomen?
“Het heeft allereerst jaren geduurd voordat ik de diagnose van een eetstoornis kreeg. En toen het een naam had, wilde ik er wel vanaf, maar kon of beter gezegd, durfde ik het nog niet. De therapieën die ik volgde waren niet toereikend, dus bleef het doorgaan en werd het ondertussen zelfs nog veel hardnekkiger. Het inzicht om er wat aan te doen kwam toen ik merkte dat de schade om me heen te groot was geworden. Zelf voelde ik ook wel dat ik eronder leed, maar ik kon mezelf nog voorhouden dat ik degene was die het zichzelf had aangedaan. Ik begon echter ook in te zien hoe het mijn gezin en kinderen raakte. Naast dat ik sportte en architect ben probeerde ik ook nog echtgenoot en een goede vader te zijn. Toen snapte ik wel dat er iets moest gebeuren. Voor hen.

Dat het echt erg was, bleek ook uit het feit dat ik een advies voor opname in een eetstoorniskliniek kreeg. Omdat ik niet twee maanden van mijn gezin weg wilde, koos ik voor een intensieve deeltijdgroepsbehandeling. De eerste was specifiek gericht op eetstoornissen, daarna volgde een nog intensievere therapie met lotgenoten op alle vlakken van verslaving. En toen moest ik van de ene op de andere dag op het bureau vertellen dat ik een tijd niet kon komen werken. Het duurde uiteindelijk twee jaar voordat ik helemaal terug was. Die periode was verschrikkelijk. Je wordt zo met jezelf geconfronteerd; met je persoonlijkheid, je overtuigingen, je gevoelens die je jarenlang wilde wegdrukken, het schuldgevoel over alles wat je gemist hebt.

Gelukkig hebben de mensen tijdens mijn behandeling enorm veel aandacht voor me gehad. Ze lieten me zien dat ik zonder de eetstoornis en obsessief sporten me ook waardig mag voelen. Ik weet nu ook dat ik geen schaamte meer hoef te hebben voor wat ik heb meegemaakt. Dat ik juist de fijnste reacties krijg als ik me open en kwetsbaar opstel.”

Nu doet je verhaal me enigszins denken aan het fanatisme van een architect. Architecten zijn vaak ook dag en nacht bezig met hun vak en zelfs op vakantie bezoeken ze architectuurprojecten. Zie jij overeenkomsten tussen je sportverslaving en de mentaliteit binnen je vakgebied?
“Volgens mij heeft het uiteindelijk altijd met iemands persoonlijkheid te maken. En bij mij is het perfectionisme en haast ongenadige zelfkritiek wat doorwerkt in zowel sporten als architect zijn. Sinds dat ik acht jaar oud was, riep ik al dat ik architect wilde worden en nu krijg ik de kans om goede, betekenisvolle en relevante architectuur te maken. Ik vind dat ik dat moet waarmaken en dat kan altijd beter, scherper, verfijnder, doordachter, noem maar op. Net zoals ik vond dat ik steeds PR’s moest blijven lopen. Daarin kende ik geen limiet; zodra de finishlijn in zicht kwam, verlegde ik deze telkens weer.

Gelukkig weet ik dat ik het woord ‘moeten’ eigenlijk niet meer mag gebruiken. Maar die constante motivatie om jezelf en daarmee het bureau te blijven ontwikkelen, die herken ik ook wel bij de mensen om me heen. Dat werkt aanstekelijk, maar gelukkig hebben we daardoor ook elkaar om vast te stellen wanneer het goed is en een project opstaat.”

Hoe ziet je sportieve leven er tegenwoordig uit? Kun je het goed combineren met je werk?
“Gelukkig heb ik de kans gekregen om de balans in mijn leven terug te mogen vinden. Zo voelt het echt. Het is bijna niet uit te leggen hoe donker de jaren in de vergevorderde fase van de eetstoornis voelden. Het gaat hier ook te ver om daar dieper op in te gaan, maar op dat moment kon ik me niet meer voorstellen dat ik er ooit nog uit zou komen. En nu dat wel gelukt is, voelt het alsof ik mijn leven weer terug heb.

Tijdens mijn therapie is al het sporten rigoureus stopgezet en is de controle die ik probeerde te hebben op eten weggenomen. Ik heb eetlijsten en beweegafspraken gevolgd en ben pas vele maanden later, onder het oog van mijn groepsgenoten, voorzichtig weer met sporten begonnen. Met constant de spiegel of het vanuit de goede intentie is: plezier, ontspanning, je hoofd leeg maken, inspiratie opdoen. Voor mezelf hanteer ik nu nog altijd een harde bovengrens in de mate waarin ik sport en ik probeer eerlijk te blijven kijken naar mijn motieven. Want wat voor velen gezond lijkt, kan voor mij altijd weer doorslaan in iets ongezonds. Zeker op momenten dat ik me toch eens wat minder zou voelen. Daarvan ben ik me erg bewust en dat vraagt - misschien wel levenslang - aandacht voor hoe ik me blijf verhouden tot beweging en voeding.”

Trefwoorden

sport mark hereijgers architectenweb sportzomer hardlopen grosfeld bekkers van der velde architecten

1	Architectenweb Sportzomer: Niels Baljet loopt marathons en is Nederlands kampioen trailrunning woensdag, 6 augustus
2	De August: sociale woningbouw met luxe uitstraling in Overhoeks dinsdag, 5 augustus
3	Transformatie cementfabriek tot wijk door MVRDV in Shanghai voltooid vrijdag, 8 augustus
4	Honderd jaar oud lyceumgebouw in Roosendaal vernieuwd tot flexibele leeromgeving donderdag, 7 augustus
5	Architectenweb Sportzomer: Mark Hereijgers hervond zichzelf na jarenlang obsessief sporten maandag, 11 augustus

Gerelateerde nieuwsberichten

Architectenweb Sportzomer: Niels Baljet loopt marathons en is Nederlands kampioen trailrunning

6 augustus

Architectenweb Sportzomer: Floris van der Poel verkent binnen- en buitenland op de racefiets

4 augustus

Architectenweb Sportzomer: Gaelle Mys nam als turnster drie keer deel aan de Spelen

30 juli

Architectenweb Sportzomer: ook bij schermen gaat het voor Wouter van Riet Paap om één helder 'gebaar'

28 juli

Architectenweb Sportzomer: Joeri van Ommeren maakt zijn hoofd leeg op de surfplank

24 juli

Architectenweb Sportzomer: paardrijden is voor Marlies Rohmer de ultieme vorm van samenwerken

22 juli

Architectenweb Sportzomer: Vincent van Heesch is een fanatiek tennisser

17 juli

Architectenweb Sportzomer: René Klein Horsman is een jaar profvoetballer geweest

14 juli

Toon alles

Andere nieuwsberichten

Transformatie cementfabriek tot wijk door MVRDV in Shanghai voltooid

8 augustus, 9:07

Het project maakt deel uit van een bredere culturele ontwikkeling van het West Bund district, aan de westelijke oever van de Huangpu-rivier.

Honderd jaar oud lyceumgebouw in Roosendaal vernieuwd tot flexibele leeromgeving

7 augustus, 12:07

Naar ontwerp van bdg architecten is het Norbertus-lyceum in Roosendaal vernieuwd. Het ruim honderd jaar oude schoolgebouw vormde de basis voor de realisatie van een flexibele leer- en ontwikkelomgeving.

Architectenweb Sportzomer: Niels Baljet loopt marathons en is Nederlands kampioen trailrunning

6 augustus, 9:16

Architectenweb interviewt deze zomer architecten die naast hun werk fanatiek sporten of een bijzondere sport beoefenen. In de achtste aflevering spreken we met Niels Baljet, die marathons loopt en vorig jaar Nederlands kampioen trailrunning werd.

De August: sociale woningbouw met luxe uitstraling in Overhoeks

5 augustus, 9:24

In Amsterdam is dit jaar het door Team V Architectuur ontworpen woonblok De August opgeleverd. Het is een van de vijf sociale woonblokken in de nieuwe wijk Overhoeks aan het IJ in stadsdeel Noord.