Blog – Wild Goose Farmhouse op Sauvie Island bij Portland

Na een lange reis via Redwood National Park komen we aan in Portland, in de staat Oregon. Het is de een-na-laatste bestemming op onze reis. Rijdend over een dijk langs Columbia River wanen we ons even in Nederland. Bij zonsondergang kijken we uit over het prachtige deltalandschap van Sauvie Island, een wildlife area op een schiereiland zo’n vijftien kilometer ten noordwesten van Portland.

Architect Jeroen Spee van Studio Prototype reist door het noordwesten van Amerika en verblijft daar, door middel van huizenruil, steeds in een ander, karakteristiek huis. In een serie blogs vertelt hij over zijn belevenissen en over de andere manier van wonen die hij daar ervaart. Dit journalistieke onderzoek wordt ondersteund door Hunter Douglas, Lensvelt, Smeulders interieurgroep en Qbiq Wall Systems.

Vanaf de enige brug die Sauvie Island met het vasteland verbindt, kijken we terug op een prachtige coulisse van industriële bruggen. De regio rond Portland begreep al vroeg in de 20^e eeuw dat hoogwaardige oeververbindingen de sleutel zijn voor economische expansie. Maar liefst twaalf bruggen overkluizen de twee rivieren in dit gebied: de Columbia en de Willamette River. Het decor is niet compleet zonder Mount Hood, de berg die met zijn karakteristieke silhouet altijd op de achtergrond aanwezig is.

Net als Nederland is Portland na de oorlog opgeschrikt door een omvangrijke watersnoodramp. In 1948 werd de wijk Van Port van de een op de andere dag bijna volledig weggespoeld als gevolg van enorme sneeuw- en regenval. Van Port was ‘s lands grootse wartime housing development. Het was een tijdelijke woongemeenschap met scholen, kerken en sportvoorzieningen. Er werd gewoond in houten barakken, met grote families dicht op elkaar. De overwegend Afro-Amerikaanse bevolking van Van Port werd met de waternoodsramp voor de tweede keer getroffen. Eerder was al hoge werkeloosheid ontstaan als gevolg van de sluiting van de werven van de Kaiser Company, dat na de oorlog nauwelijks meer koopvaardijschepen bouwde. Vervolgens werd een groot gedeelte van de dokwerkers dus ook nog eens dakloos als gevolg van de overstroming.

Uit de inboedel van de overstroming werd een klein wit arbeidershuisje overgebracht naar Sauvie Island. Op het schiereiland deed het jaren dienst als jachtopzienershuisje, voor de registratie van de jacht op eenden en ganzen.

In 2010 is het stuk land, waarop het huisje stond, gekocht door twee architecten met Europese wortels: Yianni Doulis en Jessica Helgerson. Ondertussen staat het oude arbeidershuisje, waar wij kunnen verblijven, niet meer op zichzelf. Het is onderdeel van een ensemble dat een prachtige groene binnenplaats omarmt. Naast het arbeidershuisje bestaat het ensemble uit twee werkschuren, een betonnen melkhuisje en een nieuw, statig herenhuis. Het geborgen karakter van het ensemble vormt een interessant contrast met de verre zichtlijnen in het behoorlijk open landschap van het schiereiland.

Yianni en Jessica hebben zelf lange tijd in het arbeidershuisje gewoond en zo hun gedachten kunnen vormen over hoe ze hun droom een vervolg konden geven. Yianni vertelt mij dat de eerste stap was om het kleine huisje bewoonbaar te krijgen. Het huisje kreeg een nieuw interieur, vormgegeven vanuit een slimme eenvoud. Denk aan geïntegreerde kasten en banken, en prachtige nisjes voor bedlampjes. De hoogslaper eigenen onze kinderen zich meteen toe als speelplek. Aan de buitenzijde is een traditionele porch toegevoegd en is het dak vergroend. De ingrepen verraden een pure vorm van vakmanschap, Yianni maakte de toevoegingen met z’n eigen handen in een van de werkschuren.

Het is interessant om te zien dat stap voor stap het ensemble is gevormd, met in 2014 het slotstuk, het nieuwe huis, dat ik typeer als een klassiek herenhuis. Jessica vertelt ons dat dit huis is geïnspireerd op de traditionele architectuur van de 18^e en 19^e eeuw uit New England. De hele setting lijkt zo uit een klassieke film te komen, met op de voorgrond een vrouw met een parasol. In Amerika stond de parasol in de 19^e eeuw symbool voor modegevoel en creativiteit bij de vrouw. En ik zie paralellen in het interieur van het huis. Net als de parasol is het interieur sierlijk, vrouwelijk en voorzien van een Franse inslag. Hier zie ik de hand van Jessica terug. Het is vormgegeven vanuit prachtige details die een warme sfeer ademen. Het is niet verwonderlijk dat deze plek tijdens ons verblijf dienstdeed als set voor een fotoshoot voor het klassieke merk Pendleton.

Binnen het herenhuis is de centrale trap de blikvanger. De borstwering bestaat uit speciaal gefreesde elementen die geïnspireerd zijn op kandelaren van de New Yorkse ontwerper Ted Muehling. In gesprek met Yianni ontdek ik verbanden tussen het kleine arbeidershuisje en het grote herenhuis. De porches van beide huizen hebben vergelijkbaar freeswerk. En de inbouwbanken in het kleine huisje komen in grotere en klassiekere vorm terug in het herenhuis.

Naarmate de dagen vorderen, kan ik de bescheidenheid van dit alles steeds meer waarderen. De architecten hebben zich niet laten verleiden tot het zoveelste moderne experiment dat een mismatch zou zijn met de omgeving en geschiedenis van de plek. Ik zie het te vaak voorbijkomen… had het dan maar klassiek, maar vooral bescheiden gehouden, denk ik dan. Dit is een prachtig voorbeeld van een bescheiden architectuur.

Op een ochtend worden we vroeg gewekt door het geluid van blaffende honden en geweerschoten… het is zondagochtend en de jacht is geopend op Sauvie Island.