Blog – Victoriaans huis in San Francisco

Op de wielrenfiets maak ik een tocht van Bolinas naar SoMa (south of market) in San Francisco, dichtbij Mission. In die wijk ligt het derde huis waar we tijdens deze reis door het noordwesten van Amerika zullen verblijven.

Architect Jeroen Spee van Studio Prototype reist door het noordwesten van Amerika en verblijft daar, door middel van huizenruil, steeds in een ander, karakteristiek huis. In een serie blogs vertelt hij over zijn belevenissen en over de andere manier van wonen die hij daar ervaart. Dit journalistieke onderzoek wordt ondersteund door Hunter Douglas, Lensvelt, Smeulders interieurgroep en Qbiq Wall Systems.

Ergens vond ik het jammer dat ik vanuit Bolinas de Golden Gate Bridge niet kon aanschouwen. Maar onderweg op de fiets blijkt die zich ook niet zo eenvoudig te tonen. Net als zo vaak hangt er in de Bay Area ’s ochtends een dichte mist. Op de brug zie ik de rode pylonen boven me in de laaghangende wolken verdwijnen.

Al tijdens de bouw van de Golden Gate Bridge, die in 1933 begon, moet dit een fascinerend schouwspel zijn geweest. Net als bij wel meer ontwerpen is de kleur van de brug bij toeval ontstaan. Architect Irving Morrow vond de verfprimer van het geleverde staalwerk dusdanig mooi contrasteren met de omgeving dat hij deze kleur behield.

In de omgeving van de brug is meer rood te zien. De forten bij de brug, Fort Point en Fort Mason, hebben een rood-witte kleurstelling gekregen. Bij aankomst in SoMo zie ik het rood van de brug terugkomen in de mooi gevormde daklijsten van La Fayette Court. Dit poppenhuisachtige woonwijkje is ook in de interbellum periode gebouwd, in 1924 om precies te zijn. Het bijzondere ensemble bestaat uit zes huisjes, ontsloten vanuit een intiem langsstraatje, dat weer verbonden is met dwarsstraatjes, tussen de huisjes zelf.

Het geheel bestaat uit vier vrijstaande huizen met aan het einde van het straatje twee geschakelde huizen, twee-onder-een-kap. In een van de vrijstaande huisjes verblijven we een week. De bungalowachtige opzet van de woning kom je veel tegen in steden als Berkeley en Los Angeles, maar in San Francisco is het uniek.

Het rood van de daklijsten komt in een lichtere intensiteit terug in de grote prefab betonnen tegels buiten. De buitenruimte is vergroend met verschillende soorten vetplantjes en cactussen. Ondanks dat de huisjes dicht op elkaar staan, ervaren we een prettige vorm van privacy. Er heerst een mooie balans tussen open en gesloten. Wat opvalt is dat de entrees in de nissen gespiegeld zijn ten opzichte van de overburen. Hierdoor ontstaat een extra contactmoment. Het ‘tussen’ is alom voelbaar en wordt op verschillende manieren gebruikt en toegeëigend door de bewoners.

Van binnen zijn de huisjes niet groot, maar aan meerdere zijden zijn er verassende zichtmomenten gecreëerd, in de vorm van patio’s en overhoekse zichtlijnen. Dit komt ten goede aan de privacy en versterkt de ruimtelijke beleving.

De entree van dit mini-woonwijkje ligt aan Minna Street. In de wijk zijn verschillende straatnamen vernoemd naar (weeskind)prostitués. Deze straat is vernoemd naar Minna Rae Simpson. Minna was bevriend met Joshua a Norton en was onder meer minnares van J.M. Barrie (schrijver van Peter Pan). In 1873 is Minna plots verdwenen en is er nooit meer iets van haar vernomen.

De herinnering aan de prostitutie in deze wijk wijst ons op de gelaagde geschiedenis van deze plek. Immers, tijdens de gold rush aan het eind van de 19^e eeuw, verbleven veel goudzoekers in dit gebied en die waren op zoek naar plezier. De eigenaar van het huisje is bevriend met een architect in de buurt en zij vertelt me dat het gehele complex een bordeel is geweest. Hier konden meisjes en bezoekers elkaar in een besloten en informele sfeer ontmoeten. De witte kleur van de huizen refereert aan de kleur van de tenten, opgezet door de goudzoekers, in een grid dicht op elkaar. Waar vroeger de gelukszoekers struinden op zoek naar plezier, spelen nu onze kinderen met muntjes tussen de plantjes van onze tijdelijke buren.