Museum voor Moderne Kunst

3 juli 2002

Het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem ligt op een prachtige plek op de uiterste rand van de eindmorene, die door opstuwing is ontstaan in de laatste ijstijd, 20.000 jaar geleden. Vanaf deze hoogte is er een schitterend uitzicht over de meanderende Rijn er pal onder en het vlakke kleilandschap van de Betuwe tot aan de horizon. Oorspronkelijk was het gebouw, waar het museum in 1920 werd ondergebracht, de Herensociëteit van het deftige Arnhem. Het was in neo classicistische stijl ontworpen door de architect C. Oudshoorn in 1873.

Zwaar beschadigd kwam het gebouw tevoorschijn uit de tweede Wereldoorlog omdat het tijdens de slag om Arnhem in de eerste vuurlinie lag. F.A. Eschauzier werkte aan de wederopbouw van het museum en ontwierp een heldere nieuwe vleugel aan de westkant van het gebouw met elegante details en een indrukwekkend panorama raam. In het begin van de zeventiger jaren streefde de toenmalige directeur Pierre Janssen ernaar de kunst dichter bij het volk te brengen, overeenkomstig de tijdgeest. Daarom werd het complex aan de oostzijde uitgebreid met een laagdrempelige entree vleugel. Maar naarmate de collectie en het museumbezoek toenamen, voldeed deze aanbouw steeds minder en ontstond er behoefte om het museum behoorlijk uit te breiden. Bovendien werd de noodzaak steeds duidelijker om een heldere routing in het museum te brengen waardoor een rondgang mogelijk werd, in tegenstelling tot de huidige doodloop situatie. De directeur Liesbeth Brand Corstius nodigde ons in 1996 uit om hiervoor een plan te ontwikkelen.

We stelden voor om de aanbouw uit 1971 te slopen en ter plaatse een grote nieuwe vleugel te bouwen als pendant van de Eschauzier vleugel en deze beide vleugels aan elkaar te verbinden met behulp van een grote onderaardse zaal. Hierdoor zou het laatste stukje stedenbouwkundig strategische eindmorene in Arnhem visueel ongeschonden kunnen blijven. De financiële goedkeuring van dit ontwerp door de gemeenteraad werd echter ingehaald begin 1998 door een uiterst ambitieuze beslissing van de gemeente om zoveel mogelijk culturele activiteiten te gaan clusteren in een groot nieuw te bouwen complex tussen het stadhuis en het provinciehuis, het Paradijskwartier. Dit betekende voor het bestaande museum dat plotseling slechts een uiterst bescheiden budget eventueel ter beschikking kon worden gesteld om de hoogste noden de lenigen. Op voorwaarde dat het een tijdelijke oplossing zou zijn, waarvan de onderdelen later elders zouden kunnen worden hergebruikt. Als politiek haalbare oplossing werd gesuggereerd om directieketen of standaard prefab schoolunits te gebruiken. Dit advies hebben we opgevolgd en proberen te vertalen in een museale situatie.

Er zijn drie programma onderdelen voor deze nieuwe aanbouw: de entree en museumwinkel, de toiletgroep en het museum restaurant. Ze zijn geplaatst in een aantal gekoppelde units van de Meeuw, die waar nodig zodanig functioneel zijn aangepast dat een beter visueel resultaat ontstaat, zonder dat het gevoel van seriematigheid verloren gaat. De zijgevels hebben of standaard gesloten elementen of maximaal transparante elementen. De kopgevels zijn open en laten het schakelbare karakter van de elementen zien. De units staan op poeren, zodat de geaccidenteerde museumtuin in tact blijft en onder het gebouw doorloopt. Over de units heen is een los dak geplaatst van stalen spanten en geprofileerde staalplaten, dat als een parasol overmatige opwarming door de zon tegen houdt, dat probeert de units boven hun gewoonheid uit te tillen en in vorm aansluiting zoekt met de contouren van het oude gebouw.

De tijdelijke uitbreiding is zodanig tegen de oudbouw geplaatst dat de bezoeker, in tegenstelling tot de voorgaande situatie, op de lengte-as van de tentoonstellingszaal binnen komt. Dit is gedaan om de overzichtelijkheid te bevorderen.

Door de container units een donkere kleur te geven wordt de aanbouw meer een eigen volume en is er minder sprake van plasticiteit door het vervagen van schaduwwerking. Dit is van belang om de weinig verfijnde details van de standaard units op de achtergrond te kunnen dringen. Door samenwerking van de donkere kleur en de zo groot mogelijke transparantie van de aanbouw op deze plek, is geprobeerd de tuin zoveel mogelijk één geheel te laten. De onderkant van het zwevende dak is diep blauw en wordt ’s avonds aangelicht.

Stel jezelf kort voor! Dan weet het betreffende bedrijf wie hun model gedownload heeft.

Wil je niet bij elke download jouw gegevens in hoeven voeren?
Klik dan hier om in te loggen.

Heb je nog geen account? Maak dan hier een gratis account aan.

Voornaam

Achternaam

E-mailadres

Downloaden

Wanneer je modellen downloadt op Architectenweb.nl worden relevante gegevens van jou – zoals jouw naam en e-mailadres – met het betreffende bedrijf gedeeld. Meer hierover lees je in ons privacybeleid.

Trefwoorden

museum aanbouw vleugel

BiermanHenket

Neem contact op

Staat van realisatie Voltooid

Start bouw 2000

Neem contact op met BiermanHenket

Je bent momenteel niet ingelogd. Hierdoor is het alleen mogelijk om meer informatie per e-mail op te vragen. Wil je liever gebeld worden of documentatie per post ontvangen? Klik dan hier om in te loggen.
Heb je nog geen account? Maak dan hier een gratis account aan.

Voornaam

Achternaam

E-mailadres

Opmerkingen