Conceptbeeld

AMO en Stedelijk Museum creëren een ‘Stedelijk weefsel’

15 december 2017, 12:31

Stedelijk BASE, de nieuwe collectieopstelling van het Stedelijk Museum in Amsterdam opent vanavond voor het publiek. De ‘basistentoonstelling’ heeft een verrassende benadering die in meerdere opzichten de ‘white cube’ bevraagt. AMO heeft daartoe een labyrintisch geheel van stalen wanden ontworpen; de wanden zijn letterlijk drager van de kunst en figuurlijk drager van het tentoonstellingsconcept.

De nieuwe vaste opstelling van het Stedelijk Museum is ingericht in de uitbreiding uit 2012, verdeeld over de kelder (BASE I) en de eerste verdieping (BASE II). Het is in de kelder dat architecten Rem Koolhaas en Federico Martelli, die het project vanuit OMA/AMO leidden, architectuur hebben toegevoegd aan de vrij indeelbare ruimte in de vorm van stalen wanden.

Verrassing
De wanden zijn daarbij onregelmatig opgesteld. Dat geeft in eerste instantie een verrassende, misschien zelfs verwarrende indruk. Dat heeft het museum zich waarschijnlijk gerealiseerd. Wie binnenkomt kan rechtsom langs de wanden kunstwerken in een chronologische volgorde van einde 19^e eeuw tot aan de jaren 1960 volgen. Het midden van de zaal, met de opstelling van de stalen wanden, staat echter een dwaaltocht toe die de bezoeker wellicht verrassende relaties laat ontdekken.

Maar is deze architectonische ingreep nu spectaculair? Is dit het experiment en de inventiviteit die we bij OMA/AMO verwachten? Stalen wanden zijn misschien niet eerder gebruikt – behalve door het bureau zelf in het Guggenheim Las Vegas – en de vormgeving en uitvoering van de wanden is bijzonder zorgvuldig, maar de schijnbaar willekeurige plaatsing is niet heel verrassend. Een vergelijkbare opstelling (vanuit een vergelijkbaar streven) kende ‘Constant, Kleur en Ruimte’ in het Cobra Musuem (eveneens ontworpen door een architect: Ben van Berkel) en waren de glazen presentatiepanelen van Lina Bo Bardi niet minstens zo vernieuwend?

Het lijkt met name het tentoonstellingsidee te zijn dat het experiment aangaat, en het ontwerp van de opstelling lijkt vooral dienend aan dat idee. Echter, de bijdrage van AMO betreft niet alleen het ontwerp van de wanden en hun plaatsing, maar ook het gedegen onderzoek dat samen met het Stedelijk daaraan is voorafgegaan.

Omkering van gebruik
De eerste aanzet voor het concept werd gegeven toen het curatorenteam zich een aantal jaren geleden afvroeg hoe het de brede collectie van het Stedelijk beter kon inzetten en relevant voor de 21^e eeuw kon maken. Besloten werd om de iconische werken uit de collectie te combineren met voorwerpen uit andere verzamelingen – de objecten uit zijn rijke collecties design en toegepaste kunst toonde het museum tot nu toe afzonderlijk. Daarnaast zouden ook minder bekende kunstwerken in het bezit – veel van vrouwelijke kunstenaars, merkt curator Margriet Schavemaker op – kunnen worden toegevoegd om het tijdsbeeld te completeren.

De toenmalige directeur Beatrix Ruf – ze heeft onlangs het Stedelijk moeten verlaten vanwege vermeende belangenverstrengeling – kwam met het idee om daarbij juist de nieuwe vaste opstelling te realiseren in de uitbreiding en de wisselende exposities onder te brengen in de oudbouw. Gangbaarder in museumland, tot nu toe ook bij het Stedelijk – is dat de vaste collectie in het oorspronkelijke gebouw wordt getoond en nieuwe aanwinsten of tijdelijke exposities in latere uitbreidingen. Met het gevaar dat die altijd een ‘bijgebouw’ blijven.

“Vleugels van musea hebben laatste dertig jaar geen gewicht meer”, stelt Koolhaas. “Voor wisselende tentoonstellingen worden ruimtes telkens opnieuw ingericht met tijdelijke wanden; het oogt allemaal massief, maar het is feitelijk heel licht en kortstondig. Daarom is het idee van Beatrix Ruf ook zo sterk in zijn subtiliteit.” De gebouwdelen lenen zich uitstekend voor de omkering, legt hij uit. Voor de wisselende exposities bieden de zalen in de oudbouw, met verschillende afmetingen en dimensies, juist de gewenste variatie. De nieuwbouw heeft de ruimte voor een permanente opstelling met veel objecten werken. Die moest dan wel iets heel bijzonders worden, vonden Ruf en haar curatoren.

Dolen door de stad
“Vanaf het moment dat ze ons zo’n twee jaar geleden heeft benaderd, hebben we steeds in nauw overleg met Ruf, de curatoren, onderzoekers en de technische staf van het Stedelijk het idee uitgewerkt”, vertelt Koolhaas. “Ik voel me dan ook bijzonder ongemakkelijk dat ik hier zonder Beatrix Ruf sta.”

Onderzoek naar de collecties werd vertaald naar een matrix van relaties tussen de kunstwerken en objecten; daarnaast maakte Koolhaas een uitgebreide analyse van de verschillende presentatiewanden die het Stedelijk in de loop der decennia heeft gebruikt. Deze onderzoeken hebben de vormgeving van het presentatiesysteem beïnvloed.

Koolhaas en Martelli wilden de zaal, met een oppervlak van 1.340 m² niet opdelen in kleine kamers, maar als geheel ervaarbaar houden. Ook moest de collectie als een geheel kunnen worden ervaren. “De veelvoud aan relaties die tussen al die werken en objecten kunnen bestaan, viel niet in een systeem onder te brengen”, legt Koolhaas uit. De presentatie was beter onder te brengen in een onregelmatige configuratie, in zoals Koolhaas het noemt “een stedelijk weefsel”.

“De opstelling is als een stad”, zegt Koolhaas. “Met spannende plekken en gewonere plekken, met objecten, objecten, pleinen, straten en wanden. Er ontstaan doorzichten.” Elke wand vertegenwoordigt een thema: Bauhaus, Duits Expressionisme, Arte Povera, maar ook de wereldoorlogen en de periode rond Mei ’68.

Stevige basis
Veel wanden bevatten ook een icoon, zoals een Chagall of een Mondriaan, maar in de nabijheid van andere thema’s, kunstwerken en ontwerpen - de Artichoke-lamp van Poul Henningsen, geweven en geknoopt werk van Jagoda Buic, grafisch ontwerp van Willem Sandberg, om maar wat te noemen – ontstaan mogelijke dwarsverbanden.

Niet alleen de combinatie van kunst, design en productontwerp breekt met de gangbare tentoonstelling van kunstmusea, ook de hoeveelheid en de dichtheid zijn ongebruikelijk en ‘ontheiligend’. Ook daaraan dragen de stalen wanden van AMO bij; niet alleen middels hun onregelmatige opstelling, maar ook door hun ‘natuurlijke’ kleur.

Koolhaas wilde een connectie met de wereld buiten het museum maken; in plaats van de onthechtende compleet witte ruimtes voor de kunst, wilde hij een verwijzing naar de stad, de maatschappij. Een groot deel van het tentoongestelde kreeg weliswaar toch een witte achtergrond, het grijs is nadrukkelijk aanwezig in de ruimte. Het geeft ook, ondanks de bijzonder geringe dikte – de platen zijn slechts 15 millimeter dik – de zwaarte aan BASE Stedelijk, die bij een permanente tentoonstelling past.

Trefwoorden

stedelijk museum oma amsterdam amo stedelijk base tentoonstelling

1	Vernieuwd winkelpand markeert hoek tegenover Hoog Catharijne dinsdag, 26 augustus
2	Een opgeruimd en ‘paperless’ kantoor, werkt dat wel voor architecten? dinsdag, 26 augustus
3	Folly Hemelwerk van Tim Stoop wint hoofdprijs Folly Art Norg 2025 maandag, 25 augustus
4	Verbouwd kantoorpand Breda weerspiegelt identiteit specialist in koelhuizen woensdag, 27 augustus
5	Architectenweb Sportzomer: hockeyster Pien Tol speelde jaren in de hoofdklasse maandag, 25 augustus

Gerelateerde nieuwsberichten

Stedelijk Museum krijgt eind 2024 weer een beeldentuin

28 november 2023

Rem Koolhaas en andere betrokkenen over totstandkoming Stedelijk BASE

15 december 2017

Honderd jaar staalbedrijf in IJmond

18 januari 2018

Tata Steel Colorcoat®

Stedelijk Museum opent nieuwe collectieopstelling in december

13 september 2017

Constant – Ruimtelijk ontwerp voor een betere maatschappij

30 mei 2016

Koolhaas richt nieuwbouw Stedelijk opnieuw in

6 september 2016

Koningin opent vernieuwd Stedelijk

14 augustus 2012

Ruimtelijkheid Stedelijk Museum nog onbenut

19 september 2012

OMA ontwerpt dubbele woontoren in Brooklyn

8 maart 2019

Stedelijk Museum toont ontwerp uit eigen 125-jarig bestaan

14 november 2019

Stedelijk Museum Amsterdam viert tienjarig jubileum 'badkuip'

1 september 2022

Toon alles

Andere nieuwsberichten

Houten groepsaccommodatie voor scouting in de bossen van Baarn

29 augustus, 2:35

In de bossen van Baarn zijn de ‘Vleermuisgrot’ en ‘de Beverburcht’ geopend. Tezamen vormen ze een nieuwe groepsaccommodatie van Scouting Nederland, ontworpen door MOST Architecture en TomDavid Architecten.

RAUM organiseert conferentie over inclusievere en veiliger steden

29 augustus, 11:41

Naar verwachting blijft de Nederlandse bevolking de komende decennia groeien tot zo’n 20,6 miljoen inwoners in 2070. Hoe zorgen we ervoor dat onze steden niet alleen meegroeien, maar ook inclusiever, veiliger en leefbaarder worden?

RiverEvent meert half september aan in Zwolle, Rotterdam en Den Bosch

29 augustus, 11:00

Op het schip presenteren leveranciers op twee verdiepingen hun noviteiten. Dit jaar is daarbij extra aandacht voor biobased bouwen.

MVRDV ontwerpt Taiwanees bezoekerscentrum met gebouwen als 'rotsformaties'

29 augustus, 9:07

Het bestuur van de Taiwanese provincie Pingtung heeft het ontwerp van MVRDV en HWC Architects geselecteerd voor de herontwikkeling van het bezoekerscentrum in Jialeshui.