Wouter Vanstiphout en Michelle Provoost (links) en WLDRF (rechts) met 75B op de achtergrond

Kristian Koreman en Elma van Boxel bevraagd door de moderator van de avond

Floris Alkemade

Overhandiging van sympolische eerste exemplaar

Boekpresentatie in poppodium Annabel

Het boek

Schieblock en zijn omgeving

Wouter Vanstiphout en Michelle Provoost (links) en WLDRF (rechts) met 75B op de achtergrond

Kristian Koreman en Elma van Boxel bevraagd door de moderator van de avond

Floris Alkemade

Overhandiging van sympolische eerste exemplaar

Boekpresentatie in poppodium Annabel

Het boek

Schieblock en zijn omgeving

Rede van Floris Alkemade bij presentatie boek ZUS over Schieblock

7 februari, 10:19

Normaal gesproken wordt er bij een boekpresentatie gereflecteerd op de inhoud van het boek. Maar zoals ZUS zijn eigen rol steeds opnieuw uitvindt, zo vond het bureau vorige week ook de ‘boekpresentatie’ opnieuw uit, door er zelf eigenlijk weinig over het boek te zeggen, maar er vooral nog wat aan toe te voegen, in de vorm van muziek, grafisch ontwerp en een rede door rijksbouwmeester Floris Alkemade.

Het boek, dat ‘City of Permanent Temporality’ getiteld is, verhaalt in tekst en beeld over de inmiddels achttienjarige betrokkenheid van ZUS bij het Schieblock in Rotterdam. ZUS blies het verloederde bouwblok nieuw leven in en verbond het via de Super Zebra en de Luchtsingel letterlijk met de omliggende gebieden. Nu de crisis in de bouw achter ons ligt, wordt het Schieblock opnieuw met sloop bedreigt, wat betekent dat dit boek geen moment te vroeg komt. In het boek zitten lessen voor iedereen.

Zelf heeft ZUS trouwens ook al een idee over hoe de gewenste verdichting in het Schieblock vorm zou kunnen krijgen, zonder de bestaande gebouwen te slopen. Een strook met cultureel programma langs het spoor, één nieuwe lagere toren en één echt hoge toren zijn voldoende. Achterin het boek licht het bureau dit plan toe, op de boekpresentatie was de enorme maquette ervan te zien.

Het door nai010 uitgegeven boek werd vorige week vanzelfsprekend in het Schieblock gepresenteerd, in poppodium Annabel. De avond leek echter weinig op wat je van een boekpresentatie zou verwachten. De verschillende auteurs, waaronder ZUS zelf, kwamen maar kort aan het woord. De meeste aandacht ging naar een wervelend optreden door de band WLDRF, die improviserend de verschillende hoofdstukken in het boek muzikaal verbeeldde, terwijl op de achtergrond vormgever 75B live ‘special editions’ maakte van het door hun vormgegeven boek.

Het laatste woord was aan rijksbouwmeester Floris Alkemade, voordat hij het symbolische eerste exemplaar van het boek in ontvangst nam. In zijn rede voegde hij ook weer echt wat toe aan het boek en het proces dat ZUS in het Schieblock heeft doorlopen. Omdat het zo raak was wat Alkemade erover zei, publiceren we zijn rede hier integraal. Als een soort online addendum op het boek.

ZUS is niet van deze tijd. Hun achttien jaar in het Schieblok toont een eenheid van tijd en plaats die eerder middeleeuws aandoet, waarbij de rol van bedenker, uitvoerder en gebruiker nog samenvalt. Een vorm van betrokkenheid als anachronisme met een verrassende kracht.

Hoewel ze vanuit een gespiegeld universum werken, liggen OMA en ZUS dicht bij elkaar. De omgeving van het Schieblok van voor 2008 ken ik dan ook goed. Jarenlang doorkruiste ik het gebied tussen Centraal Station en de Heer Bokelweg, op weg naar ons bureau. Een desolaat niemandsland waar ieder gebouw vanuit een strijdige en ook nooit gerealiseerde stedenbouwkundige visie ontstaan leek te zijn. De open gebieden tussen de gebouwen afgeschermd met stemmige bordjes: ‘Niet betreden, vervuilde grond.’ Een omgeving die nooit naliet op het gemoed in te werken; serieel autisme als couleur locale.

Een omgeving zo onbarmhartig dat het eigenlijk alleen gebruikers aantrok die in staat waren de werkelijkheid te ontkennen. De Hollywood Music Hall, met de belofte van een heel andere wereld, de liefdespaartjes ontsnapt aan de stad, junkies wachtend op de methadonbus, allemaal gebruikers op zoek naar een roes los van de wereld. In hun midden streek vanuit het grote niets ZUS neer; de volgende in een reeks gebruikers die de werkelijkheid zouden tarten.

Een gebied dat zich zo nadrukkelijk buiten de bestaande orde bevindt, vraagt ook om een benadering buiten de bestaande systemen. ZUS leest schoonheid en kwaliteit in de onvoltooid verleden tijd. Onvolkomen gebouwen als een te bewerken massa, de verschillende ritmes van het gebruik als orkestratie. In een context waar gevestigde partijen in het moeras van onzekerheid wegzinken, ontwierp ZUS doelgericht een structuur waarbij juist het gebrek aan vaste grond als voorwaarde genomen wordt. Duurzaamheid zoekend in het krachtenspel van het wisselend gebruik, het niet-gebouwd programma als motor. De pijlen niet gericht op de bestemming maar op de verbinding. Het meest desolate stuk stad overtuigend neergezet als stromende rivier.

Hun werkmethode lijkt onbevangen en onschuldig, maar dat opgeroepen beeld is een afleidingsmanoeuvre. Het werkelijke gezicht is dat van een guerrillastrijder die met minimale middelen grote systemen omver wil werpen.

In hun handen werd het Schieblok onderwerp van een stapsgewijze transformatie. Met de realisatie van de Luchtsingel, werd de effectiviteit van het tactisch vernuft zichtbaar. Bluf, inzicht en geluk combinerend, bleek ZUS in staat zich aan eigen haren uit het Schiemoeras op te kunnen tillen.

De realisatie van de Luchtsingel veranderde niet alleen Rotterdam, het veranderde ook ZUS. Een revolutie eet zijn eigen kinderen. Tegen wil en dank werd het succes van de Luchtsingel een stimulans voor de gentrificatie waar het juist een alternatief voor wilde bieden. Het Schieblok en omgeving, voortdurend tegelijkertijd Triple A en achterbuurt, is echter rolvast en maakt geheel in stijl geen onderscheid tussen ideële en commerciële motieven: het soortelijk gewicht van dromen en miljoeneninvesteringen is hier gelijk, ze verdampen in hetzelfde tempo en met hetzelfde gemak.

ZUS heeft nu een beslissende fase in hun bestaan bereikt, het bureau is gegroeid, net als het aantal opdrachtgevers en projecten. Het buitenbeentje van weleer is met achttien jaar volwassen geworden en wordt omarmd door gevestigde partijen. Een gevaarlijk moment. Is deze acceptatie een stimulans of een vorm van regressieve tolerantie waarin uiteindelijk ieder ideaal gesmoord wordt? Een route naar verbeeldingskracht of naar methadon?

ZUS, inmiddels geheel bij de tijd, positioneert zich: Talk the talk, walk the walk. Niet te verlegen voor een torenvoorstel waar wellicht verdampte miljoenen weer in kunnen condenseren. Faustiaans pact of geraffineerde list? Totem of beweging, zoals de alvast gerealiseerde liftdeur lijkt te suggereren.

Voor mijn gevoel staat ZUS nu op een tweesprong: zich verder assimileren om zo de systemen van binnenuit te veranderen, of verder trekkend op de onmetelijke jachtvelden die zich buiten de gevestigde orde bevinden. Beide wegen beloven veel goeds, al leiden ze naar een heel andere bestemming.

In het nu geschreven boek lees ik, net als bij ZUS zelf, meerdere lagen. Het is enerzijds een handleiding: hoe te ontsnappen aan een te beperkende werkelijkheid. Het verslag leest als een avonturenroman. Maar de andere verhaallijn verwijst denk ik naar de essentie: alles is liefde, met de Luchtsingel zelf als metafoor voor een liefdesrelatie: van droom naar daad naar de barsten in de verf en weer verder. Spannend van begin tot open eind.

Waar het uiteindelijk toe leiden zal? ZUS mag het weten.

—Floris Alkemade

Het boek ‘City of Permanent Temporality’ is te koop voor €39,95 bij de bekende online en offline boekhandels.

In Pakhuis de Zwijger vindt komende vrijdag, 8 februari 2019, er aan de hand van het boek ook een debatavond plaats waarin de geleerde lessen in Rotterdam geconfronteerd worden met de aanpak van ‘rafelranden’ in Amsterdam.